1 Koryntian

14 Zabiegajcie o miłość, ale też wciąż dokładajcie wszelkich starań*, żeby otrzymać dary duchowe, a zwłaszcza żeby prorokować+. 2 Bo kto mówi innym językiem, nie mówi do ludzi, lecz do Boga, ponieważ nikt go nie rozumie+, choć on pod wpływem ducha wypowiada święte tajemnice+. 3 Natomiast kto prorokuje, ten buduje, zachęca i pociesza ludzi swoją mową. 4 Kto mówi innym językiem, buduje samego siebie, a kto prorokuje, buduje zbór. 5 Chciałbym, żebyście wszyscy mówili innymi językami+, ale wolę, żebyście prorokowali+. W gruncie rzeczy kto prorokuje, przewyższa tego, kto mówi innymi językami, chyba że ktoś taki tłumaczy swoje słowa, tak żeby zbór był zbudowany. 6 Bracia, gdybym przyszedł teraz do was i mówił innymi językami, co dobrego bym dla was zrobił? Chyba żebym mówił, korzystając z daru objawienia+ albo daru wiedzy+, prorokowania czy nauczania.

7 Tak samo jest z rzeczami nieożywionymi, które wydają dźwięk — na przykład z fletem czy lirą. Jeśli flet albo lira nie wydadzą dźwięków o różnej wysokości, to jak będzie można rozpoznać, co się na nich gra? 8 Jeśli trąba wyda niewyraźny dźwięk, to kto zacznie się przygotowywać do bitwy? 9 Tak i wy, jeśli wypowiecie słowa trudne do zrozumienia, skąd będzie wiadomo, co mówicie? W rzeczywistości będziecie mówić na próżno*. 10 Na świecie jest tyle różnych języków, a jednak żaden nie jest bez znaczenia. 11 Jeśli więc nie zrozumiem tego, co ktoś mówi, to ja będę cudzoziemcem dla niego, a on będzie cudzoziemcem dla mnie. 12 Dlatego skoro tak zabiegacie o dary ducha, starajcie się, żeby w obfitości otrzymać te, które będą budować zbór+.

13 Kto więc mówi innym językiem, niech się modli, żeby mógł też tłumaczyć swoje słowa+. 14 Bo jeśli modlę się w innym języku, to właściwie modli się darowany mi duch, a mój umysł pozostaje bezczynny. 15 Co więc mam robić? Będę się modlił, korzystając z daru ducha, ale też angażując w to umysł. Będę śpiewał pieśni pochwalne, korzystając z daru ducha, ale też angażując w to umysł. 16 Z drugiej strony jeśli wysławiasz Boga, korzystając tylko z daru ducha, to jak ktoś niezaznajomiony* powie na twoje dziękczynienie „amen”, skoro nie wie, co mówisz? 17 Wprawdzie ty pięknie składasz podziękowania, lecz ktoś inny się nie buduje. 18 Dziękuję Bogu, że mówię większą liczbą języków niż wy wszyscy. 19 Jednak w zborze wolałbym raczej powiedzieć pięć słów zrozumiałych*, żeby innych pouczyć*, niż dziesięć tysięcy słów w obcym języku+.

20 Bracia, nie stawajcie się małymi dziećmi pod względem zdolności rozumienia+. Bądźcie małymi dziećmi co do zła+. Natomiast pod względem zdolności rozumienia stańcie się dorośli+. 21 W Prawie napisano: „‚Językami cudzoziemców, ustami obcych przemówię do tego ludu, a jednak nawet wtedy nie będą chcieli mnie słuchać’ — mówi Jehowa*”+. 22 Tak więc dar mówienia różnymi językami nie jest znakiem dla wierzących w Pana, lecz dla niewierzących+, natomiast prorokowanie — nie dla niewierzących w Pana, lecz dla wierzących. 23 Jeśli cały zbór zbierze się w jednym miejscu i wszyscy będą mówić innymi językami, a wejdą ludzie niezaznajomieni* lub niewierzący w Pana, czy nie powiedzą, że straciliście rozum? 24 Ale jeśli wszyscy będziecie prorokować, a wejdzie jakiś niewierzący w Pana lub ktoś niezaznajomiony*, to wasze słowa go skorygują i pobudzą do przebadania samego siebie. 25 A wtedy stanie się jawne, co kryje się w jego sercu. I upadnie na twarz, i odda cześć Bogu, mówiąc: „Bóg naprawdę jest wśród was”+.

26 Co więc należy robić, bracia? Gdy zbieracie się razem, jeden śpiewa psalmy, drugi naucza, inny przekazuje objawienie, inny mówi obcym językiem, inny tłumaczy, co ktoś mówi+. Niech wszystko to służy zbudowaniu. 27 Jeśli są tacy, którzy mówią innym językiem, niech mówi dwóch lub najwyżej trzech, i to po kolei, a ktoś musi tłumaczyć+. 28 A gdyby nie było tłumacza, niech takie osoby w zborze milczą, a mówią samym sobie i Bogu. 29 Tak samo niech mówi dwóch lub trzech proroków+, a inni niech wnikają w znaczenie tego, co powiedziano. 30 Ale kiedy ktoś mówi, a inny z siedzących tam otrzyma objawienie, pierwszy niech zamilknie. 31 Możecie prorokować wszyscy po kolei, żeby wszyscy się uczyli i wszyscy czuli się zachęceni+. 32 Prorocy mają korzystać z otrzymanych darów ducha w sposób kontrolowany. 33 Bo Bóg nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju+.

Jak to jest w każdym zborze świętych, 34 kobiety niech w zborach milczą. Nie pozwala im się mówić+. Niech raczej będą podporządkowane+, tak jak nakazuje Prawo. 35 Jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech pytają w domu swoich mężów, bo rzeczą hańbiącą jest dla kobiety mówić w zborze.

36 Czy słowo Boże wyszło od was? Albo czy tylko do was dotarło?

37 Jeżeli ktoś uważa się za proroka albo za obdarzonego duchem, niech uzna to, co do was piszę, za przykazanie Pana. 38 A jeśli ktoś to zlekceważy, sam będzie zlekceważony*. 39 Tak więc, moi bracia, wciąż usilnie zabiegajcie o dar prorokowania+, nie zabraniajcie jednak nikomu mówić innymi językami+. 40 Ale niech wszystko odbywa się godnie i w sposób uporządkowany*+.