3 Элқоно ҳар сол аз шаҳри худ ба Шилӯ мерафт, то Яҳува, Худои лашкарҳоро, парастиш кунад ва ба ӯ қурбонӣ орад.+ Дар он ҷо ду писари Элӣ — Ҳофнӣ ва Финҳос,+ коҳини* Яҳува буданд.+

3 Вақте ки халқ аз ҷанг ба урдугоҳ баргашт, пирони Исроил гуфтанд: «Чаро Яҳува раво дид, ки мо имрӯз пеши фалиштиён шикаст хӯрем?+ Биёед сандуқи аҳди Яҳуваро аз Шилӯ гирифта,+ бо худ барем, то ки бо мо бошад ва моро аз дасти душман наҷот диҳад».

12 Ҳоло ба макони ман, ки дар Шилӯ+ аст, биравед, ба ҷое ки бори аввал барои номам хуш карда будам,+ ва бубинед, ки ба сабаби бадкориҳои халқам Исроил бо он чӣ кор кардаам.+

44 Дар биёбон бобоёни мо хаймаи шаҳодат доштанд, хаймае, ки Худо ба Мӯсо дастур дода гуфта буд, ки онро аз рӯйи намунаи дидааш бисозад.+ 45 Бобоёни мо он хаймаро гирифта, ҳамроҳи Юшаъ ба замини халқҳо, ки Худо онҳоро аз пеши бобоёнамон дур карда буд,+ оварданд+ ва он то замони Довуд дар он ҷо монд.