Вақте ба тарс оед, фикр кунед, ки Яҳува дар оянда чӣ кор мекунад. Худро дар замоне тасаввур кунед, ки Шайтон намешавад, ҷойи бадкоронро росткорон мегиранд ва нокомилӣ оҳиста-оҳиста аз миён бардошта мешавад. Як намоиш дар анҷумани минтақавии соли 2014 нишон дод, ки чӣ тавр мо дар бораи умедамон андеша карда метавонем. Падаре бо аҳли оилааш 2 Тимотиюс 3:1–5-ро кушода, фаҳмонд, ки, агар суханони он ба дунёи нав дахл дошта бошанд, ин оятҳоро чӣ тавр хондан мумкин аст: «Дар дунёи нав хушбахттарин замонҳо фаро мерасанд, зеро одамон дӯстдори дигарон, дӯстдори атоҳои рӯҳонӣ, ҳадшинос, хоксор, худодӯст, ба падару модар итоаткор, сипосгузор, вафодор, бамеҳр, муросокор, ростгӯ, вазнин, меҳрубон, дӯстдори некӣ, боваринок, ба гузашт кардан тайёр, дар чашми худ кам ва фурӯтан мешаванд. Дӯстдори Худо мешаванд, на дӯстдори айшу ишрат, аз самими дил худотарс мешаванд. Доим бо чунин касон бош». Оё шумо бо аҳли оила ё аҳли имон дар бораи он гап мезанед, ки зиндагӣ дар дунёи нав чӣ хел мешавад? w24.01 саҳ. 6, сарх. 13, 14

Донистани он ки Яҳува аз халқаш розист, ба мо хурсандӣ мебахшад. Китоби Муқаддас мегӯяд: «Яҳува аз халқи худ хушнуд аст» (Заб. 149:4). Вале баъзан мо чунон рӯҳафтода мешавем, ки аз худ мепурсем: «Оё Яҳува шахсан аз ман розист?» Чунин фикру ҳиссиёт аз дили хизматгорони пештараи Яҳува ҳам гузашта буд (1 Подш. 1:6–10; Айюб 29:2, 4; Заб. 51:11). Китоби Муқаддас равшан месозад, ки одамони нокомил ризои Худоро соҳиб шуда метавонанд. Чӣ тавр? Агар мо ба Исои Масеҳ имон орему таъмид гирем (Юҳ. 3:16). Бо ин корамон мо дар пеши ҳама нишон медиҳем, ки аз гуноҳҳоямон тавба карда, ваъда додаем, ки хости Худоро ба ҷо меорем (Кор. 2:38; 3:19). Вақте мо барои бо Яҳува дӯст шудан ин қадамҳоро мегузорем, ӯ хеле шод мешавад. То он даме ки мо бо ҷону дил мекӯшем аз рӯйи ин ваъдаамон зиндагӣ кунем, Яҳува аз мо розист ва моро дӯстони худ мешуморад (Заб. 25:14). w24.03 саҳ. 26, сарх. 1, 2

Вақте ҳокимиятдорон аз мо талаб мекунанд, ки мавъиза карданро бас кунем, мо мисли шогирдони Исо амал мекунем. Мо метавонем дилпур бошем, ки Яҳува дар иҷрои таъйинотамон ба мо кумак мекунад. Барои ҳамин аз ӯ дар дуо далерӣ ва хирад пурсед. Аз Яҳува кумак пурсед, ки дар мушкилиҳо истодагӣ кунед. Бисёри мо аз беморӣ, мушкилии равонӣ, марги шахси наздик, вазъияти душвор дар оила, озору азият ё дигар чизҳо азоб мекашем. Вабои оламгир ва ҷангҳо бошанд, бори бисёри ин мушкилиҳоро бароямон боз ҳам вазнин кардаанд. Дилатонро ба Яҳува холӣ кунед. Дар бораи вазъияти худ ба ӯ тавре гӯед, ки ба дӯсти ҷониатон мегуфтед. Боварӣ дошта бошед, ки Яҳува бар манфиати шумо «амал хоҳад кард» (Заб. 37:3, 5). Пайваста дуо гуфтан кумак мекунад, ки «дар азобҳо истодагӣ» намоем (Рум. 12:12). Яҳува медонад, ки хизматгоронаш чӣ мушкилиҳоро аз сар мегузаронанд. Вақте онҳо аз ӯ мадад металабанд, ӯ«фиғони онҳоро мешунавад» (Заб. 145:18, 19). w23.05 саҳ. 5, 6, сарх. 12–15