39 Содӯқи коҳин аз хайма+ шохи равғанро+ гирифт ва Сулаймонро тадҳин кард.+ Сипас шох навохтанд ва тамоми мардум фарёд зада гуфт: «Зинда бод шоҳ Сулаймон!» 40 Баъд аз ин тамоми мардум аз паси ӯ боло баромад. Онҳо най менавохтанд ва шодиву хурсандӣ мекарданд, ба дараҷае ки замин аз нидоҳои онҳо ба ларза омад.+

12 Еҳуёдоъ шоҳзодаро+ бароварда, бар сараш тоҷ ва шаҳодатро*+ гузошт ва онҳо ӯро подшоҳ карданд ва тадҳин намуданд*. Онҳо чапак зада гуфтанд: «Зинда бод подшоҳ!»+

14 ва подшоҳро, ки дар он ҷо аз рӯйи урфу одат назди сутун меистод,+ дид. Сардорону карнайнавозон+ бо подшоҳ буданд ва тамоми мардуми мамлакат хурсандӣ мекарду карнай менавохт. Он гоҳ Аталё либосашро чок карда, дод зад: «Хиёнат! Хиёнат!»

39 Онҳо се рӯз дар он ҷо бо Довуд монданд ва он чиро, ки бародаронашон тайёр карда буданд, хӯрданду нӯшиданд. 40 Ҳамчунин аз гирду атроф ва ҳатто аз Иссокор, Забулун ва Нафтолӣ бар харон, шутурон, хачирон ва говон орд, кулчаҳои анҷир ва мавизӣ, шароб ва равғани зиёд, ҳамчунин говону гӯсфандони бисёреро меоварданд, зеро дар Исроил шодиву хурсандӣ буд.