12 Вале баъди пурра шудани 70 сол+ ман бо подшоҳи Бобил ва халқаш ҳисобамро баробар мекунам*,+— мегӯяд Яҳува,— ва замини калдониёнро барои хатояш ба харобазори абадӣ табдил медиҳам.+

14 Ман ба шумо худро маълум месозам,+— мегӯяд Яҳува.— Ман ҳама асирони шуморо ҷамъ мекунам ва шуморо аз миёни ҳама халқҳову ҷойҳое, ки шуморо пароканда сохтаам, гирд меорам,+— мегӯяд Яҳува.— Ман шуморо, аз ҷое ки ба асирӣ фиристода будам, гирифта меорам.+

10 Яҳува чунин мегӯяд: “Дар ин ҷой, ки шумо онро биёбони беодаму беҷонзод хоҳед гуфт, дар шаҳрҳои Яҳудо ва дар кӯчаҳои Ерусалим, ки хароб ҳастанд ва на одам доранду на ҳайвон, аз нав 11 садои шодию хурсандӣ,+ овози домоду арӯс шунида мешавад ва мардум чунин мегӯяд: “Яҳува, Худои лашкарҳоро, шукр гӯед, зеро Яҳува некуст,+ меҳру вафои ӯ то абад аст!”+

Онҳо ба хонаи Яҳува қурбониҳои шукргузорӣ хоҳанд овард,+ зеро ман асиронро хоҳам баргардонид ва онҳо мисли пештара дар замини худ хоҳанд зист”,— мегӯяд Яҳува.