3 Худо рӯзи ҳафтумро баракат дод ва онро муқаддас хонд, чунки дар он рӯз ӯ баъди офаридани ҳама чизҳое, ки ният дошт, ором гирифт.

22 Лекин ҳеҷ яке аз онҳое, ки ҷалоли ман ва аломатҳоеро,+ ки дар Миср ва дар биёбон ба амал овардам, диданду даҳ бор маро озмуданд+ ва ба овозам гӯш надоданд,+ 23 заминеро, ки ман ба падаронашон қасам хӯрда ваъда додам, нахоҳанд дид. Ягон нафаре, ки нисбати ман беҳурматӣ мекунад, онро нахоҳад дид.+

3 Мо, ки имон дорем, ба он оромӣ дохил мешавем, вале дар бораи дигарон ӯ чунин гуфтааст: «Аз ин рӯ бо ғазаб қасам хӯрдам: “Онҳо ба оромии ман дохил нахоҳанд шуд”»,+ гарчанде ки корҳои ӯ аз бунёди олам* анҷом ёфта буданд.+