4 Бишнав, эй Худои мо, ки чӣ тавр моро паст мезананд.+ Бигзор бадгӯйии онҳо бар сари худашон ояд+ ва онҳоро асир карда, ба замини бегона баранд.

15 Девор рӯзи 25-уми моҳи элул*, дар давоми 52 рӯз, сохта шуд.

16 Вақте ки ҳамаи душманонамон аз ин хабар ёфтанд ва тамоми халқҳои гирду атроф инро диданд, шармандаю шармсор шуданд+ ва фаҳмиданд, ки мо ин корро бо ёрдами Худои худ ба анҷом расондем.

13 Ҳомон воқеаи рӯйдодаро ба занаш Зораш+ ва ҳамаи дӯстонаш нақл кард. Он гоҳ маслиҳатгарони хирадманди ӯ ва занаш Зораш ба ӯ гуфтанд: «Агар Мордахай, ки имрӯз дар пешаш ба фурӯ ғалтидан сар кардаӣ, яҳудӣ бошад, ту ҳаргиз бар ӯ дастболо намешавӣ; ту ҳатман дар пеши ӯ фурӯ меғалтӣ».

5 Яҳудиён ҳамаи душманони худро аз дами шамшер гузаронданд ва онҳоро несту нобуд карданд. Онҳо бо душманони худ чӣ коре, ки хостанд, карданд.+

«Онро вайрон кунед! Аз беху бунаш вайрон кунед!»+

3 Дар он рӯз ман Ерусалимро барои ҳамаи одамон санги вазнине мекунам. Ҳамаи онҳое, ки вайро мебардоранд, сахт захмдор мешаванд+ ва ҳамаи халқҳои рӯйи замин бар зидди вай ҷамъ меоянд.+