26 Вақте захираи нони* шуморо нест кунам,+ даҳ зан гирди як танӯр ҷамъ шуда, нон хоҳанд пухт ва нонатонро ба шумо бо тарозу баркашида хоҳанд дод.+ Он вақт шумо хӯрда, сер намешавед.+

49 Яҳува бар зидди ту аз ҷойи дурдаст, аз кунҷи замин, халқеро бармехезонад,+ ки мисли уқоб+ ҳамла мекунад, халқеро, ки забонашро намефаҳмӣ,+

51 Онҳо бачаҳои ҳама чорвоят ва ҳосили заминатро фурӯ мебаранд, ба тавре ки хонахароб гардӣ. Онҳо як дона ғалла, як чакра шароб ё равған ва ҳеҷ як гову гӯсфандатро боқӣ намегузоранд ва туро несту нобуд мекунанд.+

21 Он гоҳ подшоҳ Сидқиёҳу фармон дод, ки Ирмиёро дар Саҳни Посгоҳ бандӣ кунанд.+ Ба Ирмиё ҳар рӯз аз кӯчаи нонвоён як гирда нон медоданд,+ то даме ки нон дар шаҳр тамом шуд.+ Ҳамин тавр, Ирмиё дар Саҳни Посгоҳ монд.

16 Ӯ ба ман гуфт: «Эй фарзанди одам, ман захираи нонро* дар Ерусалим нест мекунам.+ Онҳо ҳиссаи нонашонро бо тарсу хавотирӣ баркашида, хоҳанд хӯрд+ ва ҳиссаи обашонро чен карда, бо ваҳму ҳарос хоҳанд нӯшид.+