17 Яке аз ҳафт фариштагоне, ки ҳафт коса+ доштанд, омада, ба ман гуфт: «Биё ва ман ба ту нишон медиҳам, ки чӣ тавр фоҳишаи бузург, ки бар обҳои бисёр нишастааст,+ доварӣ мешавад. 2 Подшоҳони замин бо ин фоҳиша зино мекарданд+ ва мардуми замин аз шароби зинои вай маст шудаанд».+