• Ирмиё 10:12–16
    Китоби Муқаддас — Тарҷумаи Дунёи Нав

    • 12 Ӯ заминро бо тавоноии худ офаридааст,

      Оламро бо хиради худ барпо кардааст+

      Ва осмонро бо фаҳми худ паҳн намудааст.+

      13 Вақте овозашро мешунавонад,

      Обҳои осмон ба хурӯш меоянд.+

      Ӯ абрҳоро* аз канори замин ба осмон мехезонад,+

      Барои борон барқро ба вуҷуд меорад*,

      Бодро аз анборҳои худ берун меорад.+

      14 Ҳар инсон аз ақл бегона аст.

      Ҳар заргар аз буте, ки сохтааст, шарманда мешавад,+

      Зеро бути рехтаи ӯ фиреб аст

      Ва дар вай нафасе* нест.+

      15 Онҳо ҳеҷу пуч ва масхаракорӣ ҳастанд.+

      Вақте рӯзи доварияшон биёяд, нест карда мешаванд.

      16 Аммо насибаи Яъқуб мисли инҳо нест,

      Ӯ ҳамонест, ки ҳама чиро офаридааст,

      Ва Исроил чӯбдасти ӯ, мулки ӯст.+

      Номи ӯ Яҳува, Худои лашкарҳост.+