7 Ҳар гоҳе бигӯям, ки халқе ё подшоҳиеро нобуд мекунам ва вайрону решакан месозам,+ 8 вале он халқ аз бадкорие, ки ман маҳкум карда будам, даст кашад, ман низ аз фикрам мегардам ва фалокатеро, ки бар сараш оварданӣ будам, намеорам.+

21 Агар бадкоре аз гуноҳҳои худ даст кашида, фармудаҳои маро ба ҷо орад ва аз рӯйи адлу инсоф рафтор намояд, ҳатман зинда мемонад. Ӯ нахоҳад мурд.+ 22 Ӯ барои ягон гуноҳаш ҷазо намегирад*,+ балки ба хотири росткорияш зинда мемонад.+

23 Магар ман аз марги бадкор хурсанд мешавам?+ — мегӯяд Парвардигор Яҳува.— Магар ман намехоҳам, ки вай аз роҳи бадаш гашта, зинда монад?+

2 Ӯ ба Яҳува дуо карда гуфт: «Яҳува, Худоё, магар вақте дар диёрам будам, аз ҳамин хавотир набудам? Барои ҳамин ман аввал ба Таршиш+ гурехтанӣ будам, зеро медонистам, ки ту Худои дилсӯзу меҳрубон, пурсабр* ва пур аз меҳру вафоӣ.+ Ман медонистам, ки ба сари касе фалокат овардан бароят дардовар аст.