14 Калом ҷисм гардид+ ва дар миёни мо зиндагӣ кард ва мо ҷалоли ӯро дидем — ҷалолеро, ки писари ягоназод*+ аз падари худ ёфтааст. Ӯ пур аз лутфу марҳамати илоҳӣ ва ростӣ буд.

3 Бинобар ин мехоҳам бидонед, ки ҳеҷ кас зери таъсири рӯҳи Худо намегӯяд: «Исо лаънатзада аст!», ва бе таъсири рӯҳи муқаддас низ касе гуфта наметавонад: «Исо Ҳазрат аст!»+

10 Он гоҳ ман пеши пойи фаришта афтодам, то ба ӯ саҷда кунам, вале ӯ ба ман гуфт: «Ҳаргиз ин тавр накун!+ Ман ҳам мисли ту ва бародаронат, ки дар бораи Исо шаҳодат медиҳанд,+ ғулом ҳастам. Ба Худо саҷда кун,+ зеро мақсад аз пешгӯйиҳо ин аст, ки дар бораи Исо шаҳодат дода шавад*».+