Забур

12 Маро, эй Яҳува, наҷот деҳ, зеро вафодоре боқӣ намондааст

Ва содиқон аз миёни мардум нест шудаанд.

 2 Одам ба одам дурӯғ мегӯяд,

Аз лабонашон хушомад ва аз дилашон макр мебарояд.+

 3 Яҳува лабони хушомадгӯён

Ва забони лофзанонро мебурад,+

 4 Онҳоеро, ки чунин мегӯянд: «Бо забони худ зӯр мебароем.

Лабонамон дар ихтиёрамон аст,

Кист, ки ба мо хӯҷаинӣ кунад?»+

 5 «Азоби бечораро дида

Ва нолаи камбағалро шунида,+

Ба ёриашон бармехезам,— мегӯяд Яҳува.—

Ман онҳоро аз дасти касе, ки хорашон медорад, халос мекунам».

 6 Суханони Яҳува поканд,+

Мисли нуқрае ҳастанд, ки дар кӯраи лоӣ* гудохта, ҳафт карат тоза карда шудааст.

 7 Ту онҳоро, эй Яҳува, нигаҳ хоҳӣ дошт+

Ва ҳар яки онҳоро аз ин насл то абад ҳимоя хоҳӣ кард.

 8 Бадкорон худсарона ин сӯву он сӯ мегарданд,

Зеро назди фарзанди одам қадри пастӣ баланд гаштааст.+