1 Подшоҳон
12 Ниҳоят Самуил ба тамоми Исроил гуфт: «Ана, ҳар чиро аз ман талабидед, иҷро кардам ва бар шумо подшоҳеро таъйин намудам.+ 2 Ин аст подшоҳе, ки пешвои шумо мешавад!+ Ман бошам, пир ва мӯйсафед шудаам ва писаронам дар ин ҷо бо шумоянд.+ Ман аз ҷавонӣ то ба имрӯз пешвои шумо будам.+ 3 Мана, ман дар пеши шумоям. Дар ҳузури Яҳува ва масеҳи* ӯ+ бар зидди ман шаҳодат диҳед, ки буққа ё хари киро гирифтаам.+ Киро фиреб додаам ё ба кӣ зулм кардаам? Аз кӣ пора гирифта аз хатояш чашм пӯшидаам?+ Агар чунин карда бошам, бигӯед ва ман онро ба шумо бармегардонам».+ 4 Онҳо дар ҷавоб гуфтанд: «Ту моро фиреб надодаӣ, ба мо зулм накардаӣ ва аз дасти касе чизе нагирифтаӣ». 5 Самуил гуфт: «Яҳува шоҳид аст ва масеҳи ӯ низ шоҳид аст, ки шумо имрӯз чизе бар зидди ман наёфтед». Онҳо гуфтанд: «Ӯ шоҳид аст».
6 Самуил ба халқ гуфт: «Яҳува, ки ба воситаи Мӯсову Ҳорун бобоёни шуморо аз замини Миср берун овард,+ шоҳид аст. 7 Акнун биистед ва ман шуморо дар ҳузури Яҳува дар асоси тамоми некие, ки Яҳува ба шумо ва ба бобоёнатон карда буд, доварӣ мекунам.
8 Вақте Яъқуб ба Миср омад+ ва бобоёни шумо сӯйи Яҳува фарёд зада аз ӯ ёрӣ пурсиданд,+ Яҳува Мӯсову Ҳорунро фиристод,+ то онҳоро аз замини Миср берун оранд ва дар ин замин ҷойгир кунанд.+ 9 Аммо онҳо Яҳува, Худои худро, фаромӯш карданд ва ӯ онҳоро ба дасти Сисро́,+ сарлашкари Ҳосӯр, ба дасти фалиштиён+ ва ба дасти подшоҳи Мӯоб+ супурд*,+ ки бар зидди онҳо ҷангиданд. 10 Мардум аз Яҳува мадад пурсида+ гуфтанд: “Мо гуноҳ кардем,+ зеро Яҳуваро монда, ба Баалҳо+ ва бутҳои Аштора+ хизмат кардем. Акнун моро аз дасти душманонамон халос кун, то ба ту хизмат кунем”. 11 Он гоҳ Яҳува Ерубаал,+ Бадон, Ифтоҳ+ ва Самуилро+ фиристода, шуморо аз дасти душманони гирду атрофатон халос кард, то дар тинҷиву амонӣ умр ба сар баред.+ 12 Вақте дидед, ки Ноҳош,+ подшоҳи аммӯниён, бар зидди шумо баромадааст, исрор карда ба ман гуфтед: “Не, мо мехоҳем, ки бар мо подшоҳе бошад!”,+ гарчанде ки Яҳува, Худои шумо, Подшоҳи шумост.+ 13 Ана подшоҳе, ки шумо интихоб кардед ва талабидед. Инак, Яҳува бар шумо подшоҳ таъйин кард.+ 14 Агар аз Яҳува битарсед,+ ба ӯ хизмат кунед,+ ба овозаш гӯш диҳед+ ва ба амри Яҳува зид набароед, агар шумову подшоҳе, ки бар шумо ҳукмронӣ мекунад, Яҳува, Худои худро, пайравӣ кунед, хуб аст. 15 Вале, агар ба овози Яҳува гӯш надиҳеду ба амри Яҳува зид бароед, дасти Яҳува бар зидди шумо ва падарони шумо хоҳад буд.+ 16 Пас, биистед ва ин кори бузургеро, ки Яҳува дар пеши назари шумо ба амал оварда истодааст, бубинед. 17 Магар ҳоло мавсими гандумдарав нест? Лекин ман сӯйи Яҳува мехонам ва ӯ раъду борон мефиристад, то бидонед ва бифаҳмед, ки барои худ подшоҳ талабида шумо дар назари Яҳува чӣ бадие кардед».+
18 Самуил сӯйи Яҳува хонд ва Яҳува дар он рӯз раъду борон фиристод ва тамоми мардум аз Яҳува ва Самуил сахт тарсид. 19 Тамоми мардум ба Самуил гуфт: «Дар ҳаққи бандагонат ба Яҳува, Худои худ, дуо гӯй,+ то ки намирем, зеро мо подшоҳ талабида ба ҳамаи гуноҳҳои худ ин бадиро зам кардем».
20 Самуил ба халқ гуфт: «Натарсед. Агарчи шумо ҳамаи ин бадиҳоро ба амал овардед, аз пайравӣ кардани Яҳува рӯ натобед+ ва бо тамоми дил ба Яҳува хизмат кунед.+ 21 Аз ӯ дур шуда, аз пайи чизҳои ҳеҷу пуч наравед+ — аз онҳо фоидае нест+ ва онҳо наметавонанд халос кунанд, зеро ҳеҷу пучанд. 22 Яҳува ба хотири номи бузурги худ+ халқашро тарк намекунад,+ зеро Яҳува азм кардааст, ки шуморо халқи худ созад.+ 23 Ман бошам, ҳаргиз ба худ раво намебинам, ки дар ҳаққи шумо дуо гуфтанро бас карда бар зидди Яҳува гуноҳ кунам, ман минбаъд низ шуморо ба роҳи нек ва рост роҳнамоӣ мекунам. 24 Фақат ки аз Яҳува битарсед+ ва бо тамоми дил ба ӯ содиқона* хизмат кунед ва дар ёд доред, ки ӯ барои шумо чӣ гуна корҳои бузурге кардааст.+ 25 Вале, агар дидаву дониста бадкорӣ кунед, шумову подшоҳатон+ несту нобуд хоҳед шуд».+