Ҳизқиёл
11 Рӯҳ маро бардошта, назди дарвозаи шарқии хонаи Яҳува, ки рӯ ба ҷониби шарқ буд, овард.+ Ин ҷо, дар даромадгоҳи дарвоза, ман 25 мард ва дар байни онҳо мирони халқ,+ Яъзанёи писари Аззур ва Фалатёи писари Баноёро, дидам. 2 Сипас Худо* ба ман гуфт: «Эй фарзанди одам, ин мардон касонеянд, ки дар ин шаҳр нияти бад меандешанд ва ба мардумаш маслиҳатҳои бад медиҳанд. 3 Онҳо мегӯянд: “Магар ҳозир вақти хонасозӣ нест?+ Шаҳр* дег асту+ мо гӯштем”.
4 Аз ин рӯ бар зидди онҳо пешгӯйӣ намо. Пешгӯйӣ намо, эй фарзанди одам».+
5 Пас аз ин рӯҳи Яҳува бар ман фуруд омад+ ва ӯ ба ман гуфт: «Бигӯй, ки Яҳува чунин мегӯяд: “Гапатон рост аст, эй хонадони Исроил. Ман андешаҳои шуморо медонам. 6 Шумо дар ин шаҳр сабабгори марги бисёриҳо гаштаед ва кӯчаҳои онро аз ҷасадҳо пур кардаед”.+ 7 Аз ин рӯ Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ҷасадҳое, ки шумо дар шаҳр партофтаед, гӯшт мебошанд, шаҳр бошад, дег,+ аммо шумо аз даруни он бароварда мешавед.
8 Ман бар сари шумо, ки аз шамшер метарсед,+ шамшер меорам,— мегӯяд Парвардигор Яҳува.— 9 Ман шуморо аз он берун оварда, ба дасти бегонагон месупорам ва шуморо ҷазо медиҳам.+ 10 Шумо аз дами шамшер хоҳед афтод.+ Ман шуморо дар сарҳади Исроил доварӣ мекунам+ ва он гоҳ хоҳед донист, ки ман Яҳува ҳастам.+ 11 Шаҳр бароятон дег ва шумо андаруни он гӯшт нахоҳед буд. Ман шуморо дар сарҳади Исроил доварӣ хоҳам кард 12 ва шумо хоҳед донист, ки ман Яҳува ҳастам, зеро шумо дастурҳои маро ба ҷо наовардеду ҳукмҳои маро риоя накардед,+ балки ба ҳукмҳои халқҳои гирду атрофатон пайравӣ намудед”».+
13 Ҳамин ки ман пешгӯйӣ кардам, Фалатёи писари Баноё мурд ва ман рӯ ба замин афтода, бо овози баланд фарёд задам: «Ё Яҳува, Парвардигоро! Оё ту бақияи Исроилро нобуд месозӣ?»+
14 Аз ҷониби Яҳува боз ба ман чунин паём омад: 15 «Эй фарзанди одам, сокинони Ерусалим ба бародаронат, наздиконат, ки ҳаққи бозхарид доранд, ва ба тамоми хонадони Исроил чунин мегӯянд: “Аз Яҳува дур шавед. Ин замин замини мост, он ба мо мерос дода шудааст”. 16 Аз ин рӯ бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ман онҳоро аз байни халқҳо дур сохта, дар миёни мамлакатҳо пароканда карда бошам ҳам,+ ба муддати кӯтоҳ дар замине, ки ба он ҷо омадаанд, муқаддасгоҳи онҳо хоҳам буд”.+
17 Аз ин рӯ бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ман ҳамчунин шуморо аз миёни халқҳо ҷамъ мекунам, аз заминҳое, ки пароканда шудаед, гирд меорам ва ба шумо замини Исроилро медиҳам.+ 18 Онҳо ба замини Исроил баргашта, онро аз тамоми чизҳои ҳаром ва корҳои нафратангез пок месозанд.+ 19 Ман онҳоро якдил мегардонам+ ва ба онҳо рӯҳи наве мебахшам,+ дили сангинашонро аз баданашон дур карда,+ ба онҳо дили гӯштин* медиҳам,+ 20 то онҳо фармудаҳои маро ба ҷо оранд ва ҳукмҳои маро риоя намуда, ба онҳо итоат кунанд. Он гоҳ онҳо халқи ман ва ман Худои онҳо хоҳам буд.
21 Аммо оқибати роҳу рафтори онҳоеро, ки ҳушу ёдашон ба чизҳои ҳаром ва корҳои нафратангез банд аст, бар сарашон хоҳам овард,— мегӯяд Парвардигор Яҳува”».
22 Каррубиён болҳояшонро бардоштанд, чархҳо дар назди онҳо буданд+ ва ҷалоли Худои Исроил бар болои сарашон буд.+ 23 Сипас ҷалоли Яҳува+ фуруд омада, бар кӯҳе, ки дар шарқи шаҳр буд,+ қарор гирифт. 24 Рӯҳ маро бардошта, дар рӯъё, ки рӯҳи Худо ба ман нишон дод, ба назди асирони Калдония овард. Сипас рӯъёе, ки дида будам, нест шуд 25 ва ман ба халқи асир тамоми он чизҳоеро, ки Яҳува ба ман нишон дод, нақл кардам.