Забур

Ту ба мо наздикӣ*,+

Одамон корҳои аҷоиби туро эълон хоҳанд кард.

 2 Ту мегӯӣ: «Ман вақтро муқаррар намуда,

Бо адолат доварӣ мекунам.

 3 Вақте дили одамони тамоми замин аз тарс об шуд,

Ман будам, ки сутунҳои заминро устувор нигаҳ доштам». (Село)

 4 Ба лофзан мегӯям: «Лоф назан»,

Ва ба бадкор: «Худатро ин қадар зӯр нагир.

 5 Бо қувватат набол

Ва ҳавобаландона гап назан,

 6 Зеро сарбаландии инсон на аз шарқу ғарб

Ва на аз ҷануб меояд,

 7 Балки Довари ҳама Худост.+

 8 Дар дасти Яҳува косаест,+

Ки дар он шароби омехта ҷӯш мезанад.

Ӯ онро ба ҳама бадкорони замин мерезад

Ва онҳо онро то таҳшинаш менӯшанд».+

 9 Аммо ман онро то абад эълон хоҳам кард,

Дар васфи Худои Яъқуб хоҳам сароид*,

10 Зеро ӯ мегӯяд: «Ман шохҳои бадкоронро мешиканам,

Вале росткоронро сарбаланд мегардонам».