Ирмиё
6 Эй писарони Бинёмин, аз Ерусалим баромада, дар дигар ҷой паноҳ ҷӯед.
2 Духтари Сион ба зани зебову нозук монанд аст.+
3 Чӯпонон бо рамаҳои худ хоҳанд омад,
Онҳо гирдогирди ӯ хайма мезананд+
Ва ҳар яке чорвои худро мечаронад.+
4 «Ба ҷанги ӯ тайёр шавед*!
Биёед бархезем ва дар нисфирӯзӣ ба ӯ ҳамла кунем!»
«Вой бар ҳоли мо, зеро рӯз ба охир мерасад
Ва сояи ғуруб торафт паҳн мешавад!»
6 Яҳува, Худои лашкарҳо, чунин мегӯяд:
«Дарахтонро буред ва бар зидди Ерусалим хокрез* бардоред.+
Ин шаҳр бояд ҷазо гирад.
Он пур аз зулму ситам аст.+
7 Чи тавре ки чоҳ обашро соф нигоҳ медорад,
Ҳамон тавр ӯ бадкорияшро соф нигоҳ медорад.
Ситаму харобӣ андаруни вай шунида мешавад,+
Беморӣ ва бало ҳамеша пеши назари ман аст.
8 Эй Ерусалим, ба ҳуш ой, то ман бо нафрат аз ту рӯй нагардонам+
Ва туро ба харобазор ва замини беодам табдил надиҳам».+
9 Яҳува, Худои лашкарҳо, чунин мегӯяд:
«Онҳо бақияи Исроилро мисли ангурҳои боқимондаи ток хоҳанд чинд.
Мисли касе, ки ангурро мечинад, дастатро бори дигар дароз кун».
10 «Ба кӣ гап занам ва киро огоҳ кунам?
Кӣ гӯш мекунад?
Гӯшҳои онҳо вазнин* шудааст, аз ин рӯ намешунаванд.+
Онҳо аз сухани Яҳува нафрат мекунанд+
Ва он писандашон нест.
11 Ман аз хашми Яҳува пур шудам
Ва аз нигоҳ доштани он хаста гаштам».+
«Онро бар кӯдакони кӯча
Ва бар ҷавонони ҷамъомада бирез.+
Мард бо занаш ва солхӯрда бо пиронсол,+
Ҳамаашон асир мешаванд.
12 Занонашон, хонаҳову киштзорҳояшон
Насиби дигарон мешаванд,+
Зеро ман дастамро бар зидди сокинони ин замин бардоштаам,— мегӯяд Яҳува.—
13 Аз хурд то калон ҳамаашон ҳаромризқанд.+
Аз пайғамбар то коҳин ҳамаашон фиребгаранд.+
14 Онҳо “Осоиштагӣ! Осоиштагӣ!” мегӯянд,
Ҳол он ки осоиштагӣ нест.
Бо ин суханон шикасти халқамро рӯякӣ шифо доданиянд.+
15 Оё онҳо аз корҳои ҳаромашон шарм мекунанд?
Не, онҳо заррае шарм надоранд!
Онҳо чӣ будани шарму ҳаёро намедонанд,+
Аз ин рӯ дар миёни афтодагон хоҳанд афтид.
Вақте онҳоро ҷазо диҳам, пешпо мехӯранд»,— мегӯяд Яҳува.
16 Ин аст суханони Яҳува:
«Дар чорроҳа истода нигоҳ кунед.
Дар бораи роҳҳои қадима,
Дар бораи он ки роҳи хуб чист, пурсон шаведу бо он биравед,+
Он гоҳ ҷонатон оромӣ меёбад».
Аммо онҳо гуфтанд: «Не, намеравем».+
17 «Ман дидбонеро таъйин кардам,+ ки чунин гуфт:
“Ба овози шох диққат кунед!”»+
Аммо онҳо гуфтанд: «Не, диққат намекунем».+
18 «Аз ин рӯ, эй халқҳо, гӯш андозед
Ва, эй ҷамоат, бидонед,
Ки бо онҳо чӣ рӯй хоҳад дод.
19 Эй замин, гӯш кун!
Ман бар сари ин мардум фалокате меорам,+
Ки самари ниятҳои бадашон аст,
Зеро онҳо ба суханони ман аҳамият надоданд
Ва шариати* маро рад карданд.
20 Лодане, ки аз Сабо меоред
Ва найи хушбӯе, ки аз сарзамини дурдаст меоред, ба ман чӣ лозим?
Тамоми қурбониҳои сӯхтаниятонро рад мекунам,
Қурбониҳоятон писанди ман нестанд».+
21 Бинобар ин Яҳува мегӯяд:
«Ман пеши ин мардум сангҳо мегузорам,
То бар онҳо пешпо хӯранд,
Падар бо писаронаш,
Ҳамсоя бо рафиқаш,
Ҳамаашон нобуд мешаванд».+
22 Яҳува чунин мегӯяд:
«Мардуме аз сарзамини шимол меояд
Ва халқи бузурге аз дурдасттарин канори замин бармехезад,+
23 Халқи сангдилу бераҳме.
Онҳо ба даст камон ва найза хоҳанд гирифт.
Овозашон мисли баҳр мехурӯшад,
Онҳо аспсаворанд.+
Онҳо мисли ҷанговар бар зидди ту саф кашидаанд, эй духтари Сион».
24 Мо дар ин бора хабар ёфта
Дасту по хӯрдем,+
Диламонро ваҳм зер кард,
Дарди зане, ки мезояд, моро фаро гирифт.+
25 Ба киштзор набароед
Ва дар роҳ нагардед,
Зеро душман шамшер дорад
Ва даҳшат дар гирду атроф аст.
26 Эй духтарам — халқам,
Палос* пӯшида,+ дар хокистар ғел зан,
Талх гиря кун, мисли он ки барои писари ягонаат мотам гирифта бошӣ,+
Зеро харобиовар ногаҳ бар мо хоҳад омад.+
27 Ман туро* дар байни халқам филизгудоз гардондам,
То ки онҳоро нағзакак тафтиш кунӣ.
Ба роҳу рафторашон диққат кун ва аҳамият деҳ.
Дили онҳо мисли мису оҳан сахт аст,
Ҳамаашон вайрон гаштаанд.
29 Аз заҳмати зиёди оҳангар дами оҳангарӣ* сӯхт,
Аммо аз оташ танҳо сурб баромад.
30 Халқ онҳоро “нуқраи радшуда” хоҳад номид,
Зеро Яҳува онҳоро рад кардааст».+