Мундариҷа

Дониши мо ҳамон вақт арзиш дорад, ки агар мо онро истифода барем. Вале ба кор бурдани чизи омӯхтаамон фурӯтанӣ металабад. Дар ин мақола мо аз намунаи шахсоне дарс мегирем, ки фурӯтанона ба ҳар гуна одамон мавъиза мекарданд, дар ҳаққи дигарон дуо мегуфтанд ва амал кардани Яҳуваро босаброна интизор мешуданд.

Мушкилиҳои замонҳои сахт моро ба осонӣ рӯҳафтода карда метавонанд. Лекин Яҳува ва Исо тайёранд, ки ба мо кӯмак кунанд, то ба душвориҳо тоб орем. Мо низ дар навбати худ бояд дигаронро тасаллӣ диҳем ва рӯҳбаланд кунем. Дар ин мақола фаҳмонда мешавад, ки чӣ тавр мо дигаронро обод карда метавонем.

Яҳува Худои хушбахт аст ва Ӯ мехоҳад, ки хизматгоронаш низ хушбахт бошанд. Лекин чӣ тавр мо нигоҳ накарда ба озмоишҳову мушкилиҳои ҷаҳони Шайтон хушбахт буда метавонем? Исо дар Мавъизаи болои кӯҳ маслиҳатҳои амалӣ дод, ки барои ёфтани хушбахтии ҳақиқӣ кӯмак мекунанд.

Имрӯз одамон рӯз аз рӯз худхоҳ шуда истодаанд. Лекин халқи Яҳува бо зоҳир кардани муҳаббати самимӣ аз дигарон фарқ мекунад. Яке аз ҷонибҳои ин гуна муҳаббат — нисбати одамон бодиққат будан аст, ки ин мавзӯи асосии ин ду мақолаи омӯзишӣ мебошад. Дар якум мақола мо дида мебароем, ки чӣ тавр Яҳува дар зоҳир кардани меҳрубониву ғамхорӣ ба мо намунаи олиҷаноб нишон медиҳад. Дар мақолаи дигар мо мебинем, ки бо кадом роҳҳо ба Яҳува пайравӣ карда, нисбати одамон бодиққат буда метавонем.