Барои мавъиза моро чӣ бармеангезад?
1. Муҳаббат ва хизмати мо чӣ алоқамандӣ доранд?
1 Аз ҳама кори арзандае, ки мо имрӯз карда метавонем — ин расондани паёми хуш оиди Салтанати Худо мебошад. Дар ҳақиқат, ин корро иҷро намуда, мо ду аҳкоми бузургтаринро ба ҷо меорем, яъне ба Яҳува ва одамон муҳаббат зоҳир мекунем (Марқ. 12:29–31). Муҳаббат моро бармеангезад, ки дар хизмат боғайрат бошем (1 Юҳ. 5:3).
2. Чаро гуфтан мумкин аст, ки мавъизаи мо изҳори муҳаббатамон ба Яҳува мебошад?
2 Муҳаббат ба Яҳува. Муҳаббат ба Дӯсти азизамон, Яҳува, моро бармеангезад, ки номи Ӯро ҳимоя кунем. Қариб 6 000 сол мешавад, ки Шайтон Яҳуваро тӯҳмат карда истодааст (2 Қӯр. 4:3, 4). Бинобар ин, одамон бовар мекунанд, ки Худо гунаҳкоронро дар дӯзах азоб медиҳад, Ӯ Сегонаи пурасрор мебошад ва нисбати одамон бепарво аст. Бисёриҳо ҳатто ба хулоса омаданд, ки Ӯ вуҷуд надорад. Чӣ хоҳиши сахте дорем мо, то ба одамон оиди Падари осмониамон ҳақиқатро фаҳмонем! Дар шаҳодатдиҳӣ саъю кӯшиш карда, мо ба Худо хурсандии зиёд меорем ва нақшаҳои Шайтонро вайрон месозем (Мас. 27:11; Ибр. 13:15, 16).
3. Чӣ тавр ба туфайли мавъиза мо муҳаббатро ба одамон зоҳир мекунем?
3 Муҳаббат ба одамон. Ҳар боре ки мо мавъиза мекунем, бо ин мо муҳаббати худро ба одамон нишон медиҳем. Дар ин замонҳои сахт одамон ба шунидани хабарҳои хуш хеле мӯҳтоҷанд. Бисёриҳо ба сокинони шаҳри Нинве, ки «дасти росту чапи худро» фарқ карда наметавонистанд, монанданд (Юнус 4:11). Ба туфайли хизмати мавъизаамон одамон мефаҳманд, ки чӣ тавр ҳаёти хушбахтона ва қонеъкунандаро ба сар бурдан мумкин аст (Иш. 48:17–19). Ба шарофати хизматамон онҳо ҳамчунин умед пайдо мекунанд (Рум. 15:4). Агар онҳо гӯш кунанд ва аз рӯи чизи хондаашон амал намоянд, наҷот хоҳанд ёфт (Рум. 10:13, 14).
4. Яҳува чиро ҳеҷ гоҳ фаромӯш нахоҳад кард?
4 Фарзандони қадрдон муҳаббатро ба волидонашон на танҳо дар мавридҳои махсус, балки кӯшиш мекунанд, ки ҳама вақт онро нишон диҳанд. Ба ин монанд, муҳаббати пурзӯрамон ба Яҳува ва одамон моро бармеангезад, ки натанҳо дар вақти муайяншуда, балки аз ҳар имконият истифода бурда мавъиза кунем. Мо мавъиза карданро бас нахоҳем кард (Аъм. 5:42). Чунин муҳаббатро Яҳува ҳеҷ гоҳ фаромӯш намесозад (Ибр. 6:10).