Аз пайғамбарон ибрат гиред. Намунаи Ҳушаъ-пайғамбар
1. Мо ба худ кадом саволро дода метавонем?
1 Вақте шумо оиди некӯӣ ва раҳмдилии Яҳува мулоҳиза меронед, шояд ба худ чунин савол медодед: «Баҳри Яҳува ман ба овардани кадом қурбониҳо омодаам?» (Заб. 102:2–4; 115:3). Ҳушаъ бо омодагӣ фармони Яҳуваро иҷро мекард, нигоҳ накарда ба он ки фидокорӣ талаб карда мешуд. Чӣ тавр мо ба Ҳушаъ пайравӣ карда метавонем?
2. Чӣ тавр мо ба намунаи хуби Ҳушаъ, ки дар кори мавъиза истодагарӣ зоҳир намуд, пайравӣ карда метавонем?
2 Дар вақти номуносиб мавъиза кунед. Хабари Ҳушаъ пеш аз ҳама ба салтанати даҳсибтаи Исроил, ки ибодати ҳақиқӣ дар он қариб аз байн мерафт, равона шуда буд. Шоҳ Ёробъом II он чизе ки дар назари Худо бад буд ба амал овард ва бутпарастиеро, ки Ёробъом I сар карда буд, идома дод. (4 Подш. 14:23, 24). Дар давоми ҳукмронии шоҳони дигар низ, дар салтанати даҳсибтаи Исроил ҳолати рӯҳонии халқ бадтар шудан гирифт ва оқибат соли 740 то эраи мо он несту нобуд шуд. Нигоҳ накарда ба ибодати дурӯғ, ки дар он замон паҳн шуда буд, Ҳушаъ содиқона камаш 59 сол чун пайғамбар хизмат мекард. Оё мо бо азми қавӣ сол аз сол мавъизаро давом медиҳем, ҳатто агар бо бепарвоӣ ё муқобилият дучор шавем? (2 Тим. 4:2).
3. Чӣ тавр тарзи ҳаёти Ҳушаъ раҳмдилии Яҳуваро тасвир мекунад?
3 Ба раҳмдилии Яҳува таваҷҷӯҳ кунед. Яҳува ба Ҳушаъ гуфт, ки барои худ «зани зинокор» бигирад (Ҳуш. 1:2). Ҳарчанд зани Ҳушаъ, Ҷумар, барои ӯ писаре ба дунё овард, баъдтар ду кӯдаки дигарашро аз зино таваллуд кард. Бо омодагӣ зани худро бахшидани Ҳушаъ, раҳмдилии бузурги Яҳуваро нисбати Исроили саркаш, вақте онҳо тавба мекунанд, тасвир менамояд (Ҳуш. 3:1; Рум. 9:22–26). Оё мо бо омодагӣ аз баҳри хоҳишҳои худ мегузарем, то раҳмдилии Яҳуваро, ки ба ҳамаи одамон зоҳир месозад, мавъиза кунем? (1 Қӯр. 9:19–23).
4. Баъзе қурбониҳое, ки мо барои Яҳува карда метавонем, кадоманд?
4 Баъзе ходимони Яҳува барои вақти бисёрро дар кори мавъиза сарф кардан аз кори даромаднокашон даст кашиданд. Дигарон бошанд, баҳри кори Салтанат муҷаррад ё бе фарзанд монданро қарор намуданд. Вақте дар бораи ҳаёти Ҳушаъ мулоҳиза меронем, мо шояд чунин фикр кунем, ки «ман ҳеҷ вақт ранги ӯ шуда наметавонам». Лекин, чӣ қадаре ки миннатдориамон ба марҳамати Яҳува зиёд шудан гирад ва барои қувва гирифтан ба рӯҳулқудсаш такя кунем, Ӯ метавонад моро дар намуди хизмате, ки ҳатто дар ҳушу хаёламон ҳам набуд, истифода барад, чуноне ки дар мавриди Ҳушаъ карда буд (Мат. 19:26; Фил. 2:13).