Дӯстони Худо кистанд?

Исои Масеҳ аввалин офарида ва наздиктарину беҳтарин дӯсти Худост. Пеш аз он ки дар рӯи замин дар тани одамӣ зиндагӣ кунад, Исо дар осмон чун фариштаи пурқудрат ҳаёт ба сар мебурд (Юҳанно 17:5). Баъд ӯ ба замин омад, то ки ба одамон ҳақиқатро доир ба Худо омӯзонад (Юҳанно 18:37). Ҳамчунин ӯ ҳаёти одамии худро барои наҷоти одамони итоаткор аз гуноҳ ва марг фидо кард (Румиён 6:23). Ҳоло Исо — Подшоҳи Салтанати Худост, ин ҳукумати осмониест, ки заминро ба Биҳишт мубаддал мекунад (Ваҳй 19:16).

Фариштагон низ дӯстони Худоянд. Фариштагон чун одамон дар рӯи замин зиндагӣ накардаанд. Онҳо пеш аз он ки Худо заминро офарад, дар осмон офарида шуда буданд (Айюб 38:4-7). Миллионҳо фариштагон мавҷуданд (Дониёл 7:10). Ин дӯстони осмонии Худо мехоҳанд, ки одамон дар бораи Яҳува ҳақиқатро донанд (Ваҳй 14:6, 7).

Худо дар замин низ дӯстон дорад ва онҳоро шоҳидони худ меномад. Шоҳид дар мурофиаи судӣ чизеро, ки дар бораи касе ё чизе медонад, мегӯяд. Шоҳидони Яҳува ба дигарон дар бораи он чизе ки оид ба Яҳува ва ниятҳои Ӯ медонанд, нақл мекунанд (Ишаъё 43:10). Монанди фариштаҳо, Шоҳидон низ мехоҳанд шуморо ёрӣ диҳанд, ки дар бораи Яҳува ҳақиқатро бифаҳмед. Онҳо мехоҳанд, ки шумо низ дӯсти Худо бошед.