Сурудҳои илҳомбахшидаи Худо тасалливу таълим медиҳанд

КИТОБИ калонтарини Китоби Муқаддас — ин ҷамъи сурудҳои муқаддас мебошанд. Ин китоб тақрибан дар тӯли ҳазор сол навишта шудааст. Забур — пурэҳсостарин сурудҳои динӣ оиди имон ба Худо мебошад. Дар ин китоб эҳсосоти гуногуни инсонӣ — аз шодиву ҳамду сано, шукргузорӣ сар карда, то ғаму дард ва тавба тасвир шудааст. Чуноне ки маълум аст, забурнависон бо Худо муносибати наздик ва боваринок доштанд. Биёед баъзе мавзӯъҳоеро, ки дар ин асарҳои лирикӣ муҳокима мешаванд, дида бароем.

Яҳува Ҳокими барҳақи Даҳр буда, сазовори парастиш ва ҳамду сано мебошад. Дар Забур 82:19 [83:18, ТФ] омадааст: «Бидонанд, ки танҳо Ту, ки исмат Худованд [«Яҳува»] аст, бар тамоми замин Ҳаққи Таоло ҳастӣ». Баъзе қисмҳои китоби Забур Яҳуваро барои офаридаҳояш ҳамду сано мегӯянд, масалан барои осмони пурситора, мӯъҷизаҳои табиат ва организми беҳамтои инсон (Забур 8, 18:1–15, 138:1–24, 148:1–14). Дигар қисмҳояш бошад, Яҳуваро барои он ҷалол медиҳанд, ки Ӯ хизматгорони содиқашро наҷот медиҳад ва муҳофизат мекунад (Забур 17:1–51, 96:1–12, 137:1–8). Қисмҳои боқимондааш бошад, Ӯро чун Худои адолат болобардор мекунанд, чунки Ӯ ситамдидагонро раҳо мекунад ва бадкоронро ҷазо медиҳад (Забур 10:1–7, 67:1–36, 145:1–10).

Яҳува ба дӯстдорандагони худ мадад мерасонад ва онҳоро тасаллӣ медиҳад. Дар боби 22-юми Забур, ки шояд аз ҳама таронаи машҳур мебошад, Довуд Яҳуваро ба Чӯпони меҳрубон, ки гӯсфандонашро роҳнамоиву муҳофизат мекунад ва нисбати онҳо ғамхорӣ менамояд, монанд мекунад. Забур 64:3 ба хизматгорони Худо хотиррасон мекунад, ки Яҳува шунавандаи дуоҳо мебошад. Бисёр одамоне, ки гуноҳи ҷиддӣ кардаанд, аз Забур 38:1–14 ва 50:1–21 хеле тасаллӣ меёбанд, чунки дар он Довуд аз таҳти дил тавба мекунад ва ба бахшоиши Яҳува изҳори умед мебандад. Забур 54:23 бошад, моро бармеангезад, ки ба Яҳува таваккал кунем ва тамоми ғаму ташвишамонро ба Ӯ партоем.

Яҳува тавассути Салтанати Масеҳоӣ ҷаҳонро тағйир медиҳад. Якчанд порчаҳои Забур, аниқ ба Подшоҳи ваъдашуда, Масеҳ, тааллуқ доранд. Забур боби 2 пешгӯӣ мекунад, ки ин Ҳоким халқҳои бадкорро, ки ба ӯ муқобилат мекунанд несту нобуд мекунад. Забур 71:1–20 бошад, нишон медиҳад, ки ин Подшоҳ ба гуруснагӣ, беадолатӣ ва зулму ситам хотима мебахшад. Мувофиқи Забур 45:10 Худо тавассути Салтанати Масеҳоӣ ба ҷанг хотима мебахшад ва ҳатто тамоми яроқҳои ҷангиро несту нобуд мекунад. Дар Забур 36:1–40 гуфта мешавад, ки бадкорон нест карда мешаванд, вале росткорон абадан дар рӯи замин дар сулҳу осоиштагӣ зиндагӣ хоҳанд кард.

Бар китоби Забур асос ёфтааст.