Хидмат ба Худо — изҳори муҳаббати мо ба Ӯ мебошад
1. Муҳаббат ба Худо Исоро ба чӣ бармеангехт?
1 Муҳаббат ба Яҳува Исоро бармеангехт, ки ӯ хидматашро иҷро намояд ва ин дар ҳама корҳояш зоҳир мегардид. Исо чунин гуфт: «То ҷаҳон бидонад, ки Ман Падарро дӯст медорам, чунон ки Падар ба Ман ҳукм кард, амал мекунам» (Юҳ. 14:31). Мо низ чун пайравони Исо, имтиёз дорем, ки дар хидматамон ба Худо муҳаббати самимиамонро зоҳир намоем (Мат. 22:37; Эфс. 5:1, 2).
2. Чӣ гуна муҳаббат ба Яҳува ба хидмати мо таъсир мерасонад?
2 «Исми Ту муқаддас бод». Вақте ки мо бо ҷидду ҷаҳд аз ҳар як имконият истифода бурда, бо одамон дар бораи Яҳува ва Салтанати Ӯ сӯҳбат мекунем, мо муҳаббатамонро ба Худо нишон медиҳем ва дар натиҷа ба муқаддас гардидани исми Ӯ мусоидат мекунем (Заб. 83:18, ТДН; Ҳиз. 36:23; Мат. 6:9). Мисли Исо, мо низ бо хидмати худ нишон медиҳем, ки муқаддас гардидани исми Яҳува ва иҷро шудани иродаи Ӯро аз самими дил хоҳонем (Мат. 26:39).
3. Чӣ гуна муҳаббат ба Яҳува метавонад барои паси сар намудани душвориҳо кӯмак расонад?
3 Аз рӯи муҳаббат душвориҳоро паси сар мекунем. Муҳаббат ба Яҳува барои аз гузаронидани душвориҳо ба мо қувват мебахшад (1 Қӯр. 13:4, 7). Исо дар ҳаёташ бо душвориҳое дучор гардида буд, метавонистанд ӯро аз хидматаш боздоранд. Вале вақте ки ӯ бо душвориҳо дучор мегардид, барои бар онҳо ғолиб баромадан ба ӯ муҳаббати самимӣ ва хоҳиши иҷро кардани иродаи Яҳува кӯмак мерасонд (Марқ. 3:21; 1 Пет. 2:18–23). Мо низ бо душвориҳои зиёд дучор мегардем, лекин муҳаббат ба Худо барои паси сар намудани онҳо кӯмак мерасонад. Агар мо ба намунаи Исо пайравӣ кунем, он гоҳ мо боварии комил дошта метавонем, ки хидматамонро давом диҳем. Шояд, мо бо таъқибот дар оила, саломатии бад, пирӣ, ё умуман бефарқиятии одамон дучор шавем. Лекин ҳамаи ин муҳаббати моро ба Яҳува, ки барои бо тамоми қувват ба Ӯ хидмат кардан бармеангезад, пахш карда наметавонад.
4. Чӣ гуна мо муҳаббатамонро ба Худо нишон дода метавонем?
4 Муҳаббат қудрати бузург дорад ва мо имконияти дорем, ки муҳаббатамонро ба Худо дар хидматамон зоҳир намоем (1 Қӯр. 13:13). Аллакай замоне, ки номи Яҳува қатъиян муқаддас мегардад хеле наздик аст, барои ҳамин кӯшиш намоед, ки «муҳаббати шумо... торафт афзунтар гардад» (Флп 1:9; Мат. 22:36–38).