Тайёрем, ки «ҷонҳои худро» барои омӯзандагонамон фидо созем
1. Барои ба омӯзанда ёрӣ додан, аз мо чӣ талаб карда мешавад?
1 То ин ки ба омӯзандаи Китоби Муқаддас барои таъмид ёфтан ёрӣ диҳем, танҳо мунтазам бо ӯ омӯхтани Китоби Муқаддас кифоя нест. Павлуси расул муносибати худро нисбати омӯзандагонаш ба дояе, ки кӯдаконро навозиш мекунад, монанд кард. Мо низ ба ӯ пайравӣ карда, тайёрем, ки барои рӯҳан афзудани омӯзандагонамон, «ҷонҳои худро» фидо кунем (1 Тас. 2:7–9).
2. Чаро ба омӯзанда диққати шахсӣ зоҳир кардан зарур аст ва чӣ тавр инро метавон кард?
2 Диққати шахсӣ зоҳир кунед. Вақте ки омӯзанда дониши гирифтаашро ба кор мебарад, виҷдонаш ӯро бармеангезад, ки бо онҳое, ки аз рӯи принсипҳои Китоби Муқаддас зиндагӣ намекунанд, дигар дӯстӣ накунад (1 Пет. 4:4). Шояд аъзоёни оилааш аз ӯ рӯй гардонанд (Мат. 10:34–36). Мо метавонем нисбати омӯзанда диққати самимӣ зоҳир намуда, ӯро рӯҳбаланд гардонем. Як миссионери ботаҷриба маслиҳат медиҳад: «Баъд аз тамом кардани омӯзиш, бо ӯ даррав хайру хуш накунед. Агар имкон бошад, каме истода, бо ӯ сӯҳбат кунед». Диққат диҳед, ки ба ӯ чӣ гуна ёрӣ расонда метавонед. Масалан, метавонед дар вақти бемориаш ба ӯ занг занед, ё ки ӯро хабар гиред. Ё ин ки дар вохӯриҳои ҷамъомад дар назди омӯзандаатон нишаста, агар лозим бошад, ба ӯ барои нигоҳубин кардани кӯдаконаш ёрӣ диҳед.
3. Чӣ гуна мо метавонем ба омӯзандаамон ёрӣ диҳем, то ки аз ҷамъомад рӯҳбаландӣ гирад?
3 Кӯмаки ҷамъомад. Агар шумо дар наздикии хонаи омӯзандаатон мавъиза карда истода бошед, оё метавонед ӯро ба муддати кӯтоҳ хабар гирифта, бо воизе, ки ҳамроҳатон ҳаст, шинос кунед? Агар имкон бошад, ҳар вақт воизони гуногун ва инчунин пиронро ба омӯзиши худ даъват кунед. Ҳамчунин, агар омӯзиш мунтазам гузаронда шавад, ҳар чӣ тезтар омӯзандаро барангезед, ки ба Толори Салтанат, ба вохӯриҳои ҷамъомад ташриф орад. Ин ба вай имкон медиҳад, ки аз сӯҳбат рӯҳбаланд гардад ва аъзоёни ҷамъомад метавонанд барои ӯ оилаи рӯҳонӣ гарданд (Марқ. 10:29, 30; Ибр. 10:24, 25).
4. Кӯшишу ғайратамон чӣ натиҷа оварда метавонад?
4 Волидоне, ки қувваташонро дареғ надошта, ба фарзандонашон барои рӯҳан афзудан ёрӣ медиҳанд, хеле хурсанд мегарданд, ки фарзандонашон Яҳуваро ҷонибдорӣ мекунанд ва бо роҳи ҳақиқат равона мешаванд (3 Юҳ. 4). Агар тайёр бошем, ки барои омӯзандагонамон «ҷонҳои худро» фидо созем, мо низ метавонем чунин хурсандӣ гирем.