Маҳорати таълимдиҳии худро дар хизмат беҳтар мегардонем. Тадқиқотгузарониро ба омӯзандагон ёд додан
Чаро ин муҳим аст. Барои он ки омӯзандагон дӯсти Худо гарданд, кифоя нест, ки ақлу дили худро танҳо бо дониши асосии Каломи Худо пур кунанд (Ибр. 5:12–6:1). Ба омӯзандагон лозим аст, ки тадқиқот гузаронанд ва ба он чизҳое ки аллакай медонанд маълумоти навро илова намуда оиди манфиати он мулоҳиза ронанд (Мас. 2:1–6). Агар омӯзанда шахсан чунин тадқиқот гузаронданро ёд гирад, ӯ бо ёрии адабиётамон ба саволҳои бо Китоби Муқаддас алоқамандбуда ҷавоб дода метавонад. Ҳамчунин агар ӯ чизҳои фаҳмидаашро дар амал истифода барад, ин барои дар озмоишҳо устувор мондан, ба ӯ кӯмак мерасонад (Луқ. 6:47, 48).
Дар давоми моҳ инро санҷида бинед:
Дар охири зерсарлавҳа ё боб аз омӯзанда хоҳиш кунед, то кӯтоҳак чизҳои омӯхтаашро гӯяд. Агар омӯзанда надошта бошед, пас худатон баъд аз хондани порчае аз Китоби Муқаддас ё сархат аз «Бурҷи дидбонӣ», фикрҳои асосиро ҷамъбаст кунед, то қобилияти ба фикрҳои асосӣ сарфаҳм рафтанатонро беҳтар гардонед.