БА МАСЕҲ ПАЙРАВӢ КУНЕД
Дар фикр беайбиро нигоҳ доред
Барои дар назари Яҳува беайб мондан, мо бояд на танҳо ба рафтору гуфторамон, балки ба фикрҳоямон низ диққат диҳем (Зб 19:14). Барои ҳамин Китоби Муқаддас моро даъват мекунад, ки «дар бораи ҳар он чӣ росту шоиста аст, ҳар он чӣ дуруст ва поку муҳаббатангез аст, ҳар он чӣ лоиқи таъриф аст, ҳар он чӣ нек ва сазовори ситоиш аст, доимо андеша» ронем (Фп 4:8). Албатта мо ин хел карда наметавонем, ки дар сарамон ҳеҷ гоҳ фикрҳои нодуруст пайдо нашаванд. Аммо худдорӣ ба мо кумак мерасонад, ки чунин фикрҳоро аз сар дур карда дар бораи чизҳое, ки дар назари Яҳува дурустанд, фикр кунем. Агар мо дар фикрамон беайбиро нигоҳ дорем, пас дар рафторамон низ беайб хоҳем буд (Мқ 7:21–23).
Зери ҳар як оят нависед, ки кадом фикрҳоро аз худ дур кардан лозим аст: