Бахшидани гуноҳҳое, ки пеш аз товон мекарданд

Гуноҳҳои мо танҳо дар асоси қурбонии Исо, ки бароямон товон дод, бахшида мешавад (Эфс. 1:7). Лекин дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад, ки Худо «аз рӯйи пурсабрии худ гуноҳҳоеро, ки одамон пештар карда буданд», яъне пеш аз товон додани Исо, мебахшид (Рум. 3:25). Оё гуфтан мумкин аст, ки Яҳува пеш аз товон гуноҳҳоро бахшида, меъёри комилу одилонаашро вайрон накард?

Аз нуқтаи назари Яҳува товон аллакай замоне пардохт шуд, ки ӯ дар бораи «насл» ваъда дода буд (1 Мӯсо 3:15; 22:18). Яҳува заррае шубҳа надошт, ки дар замони муайяншуда Писари ягоназодаш бо омодагӣ ҳаёташро товон медиҳад (Ғал. 4:4; Ибр. 10:7–10). Исо ҳангоми дар замин буданаш қудрати бахшидани гуноҳҳоро дошт. Ӯ ин корро барои он мекард, зеро медонист, ки қурбонии ӯ гуноҳи одамонеро, ки ба ӯ имон меоранд, рӯпӯш карда метавонад (Мат. 9:2–6).