Эзоҳ

b Ҳатто девҳо низ баъзан маҷбур мешаванд, ки итоаткорӣ зоҳир намоянд. Вақте ки Исо амр дод, ки девҳо одамонеро, ки гирифтори онҳо буданд, тарк кунанд, девҳо маҷбур шуданд, ки қудрати Исоро эътироф намуда, бархилофи хоҳиши худ ба ӯ итоат кунанд (Марқӯс 1:27; 5:7–13).