Эзоҳ

a Чӣ тавре ки аз оятҳои Аъмол 20:29, 30 маълум аст, Павлус гуфт, ки дар даруни ҷамъомад «шахсоне пайдо хоҳанд шуд, ки суханони каҷ хоҳанд гуфт, то ки шогирдонро аз ақиби худ бикашанд». Таърих тасдиқ мекунад, ки бо гузашти вақт аҳли калисо ба синфи рӯҳониён ва аъзоёни оддӣ тақсим шуданд. Тақрибан дар асри сеюми эраи мо «шахси пур аз шарорат» аллакай равшан зоҳир шуд. Он як шахс не, балки гурӯҳи одамон — рӯҳониёни ҷаҳони масеҳият буд. (Ба «Мақолаҳои омӯзишии “Бурҷи дидбонӣ”» аз солҳои 1989–1990 (br-1), саҳ. 28–32 нигаред.)