Яъқуб сипас гуфт, ки ҳатто агар шахс даъвои имондорӣ кунад, нишонаҳои имон дар рафтораш дида намешавад (Яъқ. 2:1–5, 9). Яъқуб ҳамчунин дар бораи шахсе мегӯяд, ки бародар ё хоҳари ба либос ё хӯрок муҳтоҷро мебинаду дасти ёрӣ дароз намекунад. Ҳатто агар чунин шахс даъво кунад, ки имон дорад, ин дар рафтораш дида намешавад ва имони ӯ беҳуда аст (Яъқ. 2:14–16). Яъқуб мисоли касеро меорад, ки имонаш дар амал маълум мешавад, мисоли Роҳобро (Яъқ. 2:25, 26). Роҳоб дар бораи Яҳува шунида буд ва медонист, ки ӯ исроилиёнро дастгирӣ мекунад (Юшаъ 2:9–11). Аз ин рӯ ӯ дар амал имон зоҳир карда, ду ҷосуси исроилиро аз хатари марг наҷот дод. Дар натиҷа ин зани ғайриисроилӣ, ҳарчанд нокомил буд, мисли Иброҳим росткор шумурда шуд. Мисоли ӯ нишон медиҳад, ки рафтори кас бояд гувоҳи имонаш бошад. w23.12 саҳ. 5, 6, сарх. 12, 13

Мо, масеҳиён, намехоҳем бо дониши рӯякии Каломи Худо қаноат кунем. Бо ёрии рӯҳи муқаддаси Яҳува мо мехоҳем ба «ҳикмати ниҳони Худо» назар дӯзем (1 Қӯр. 2:9, 10). Оё метавонед лоиҳаи омӯзишиеро сар кунед, ки шуморо ба Яҳува наздиктар гардонад? Шумо метавонед дар бораи он омӯзед, ки чӣ тавр Яҳува дар гузашта ба хизматгоронаш муҳаббат нишон медод ва чӣ тавр имрӯз ба шумо нишон медиҳад. Шумо метавонед бо парастиши пок дар Исроили қадим шинос шавед ва онро бо парастиши пок дар замони масеҳиёни имрӯз муқоиса кунед. Як лоиҳаи дигар дақиқомӯзӣ кардани пешгӯйиҳо дар бораи Исо ва иҷро шудани онҳо ҳангоми хизмати заминияш мебошад. Ин мавзуъҳои шавқоварро шумо бо ёрии «Индекси адабиёти ҷамъияти Бурҷи дидбонӣ» ё «Роҳнамо барои Шоҳидони Яҳува» омӯхта метавонед. Китоби Муқаддасро таҳкобӣ карда, имонатон бақувват мешаваду шумо «дониши Худоро ба даст» меоред (Пнм. 2:4, 5). w23.10 саҳ. 18, 19, сарх. 3–5

Биёед ба суханони Петруси расул бодиққат назар кунем. Дар аввали ояти 8 ӯ мегӯяд, ки «якдигарро аз дилу ҷон дӯст доред». Иборае, ки дар ин ҷо «аз дилу ҷон» тарҷума шудааст, дар матни асл маънои «кашидашуда ё ёзондашуда»-ро дорад. Дар давоми оят гуфта мешавад, ки муҳаббати мо чунон сахт бошад, ки гуноҳҳои бародару хоҳаронро рӯпӯш кунад. Мисоле меорем. Тасаввур кунед, ки шумо матои ёзандаеро аз ду тарафаш мекашеду мекашед, он меёзаду меёзад ва паҳн мешавад, ба дараҷае, ки як гуноҳ не, балки «гуноҳҳои бисёрро рӯпӯш» карда метавонад. Ҳамон тавре ки пораи матоъ метавонад доғро рӯпӯш кунад, муҳаббат низ сустиҳову камбудиҳои дигаронро мепӯшонад. Муҳаббати мо ба бародару хоҳарон бояд чунон қавӣ бошад, ки айбу хатои онҳоро бахшида тавонем. Баъзан ин кор хеле мушкил аст (Қӯл. 3:13). Агар мо бахшидани дигаронро нағз аз худ кунем, нишон медиҳем, ки муҳаббати қавӣ дорему дили Яҳуваро ёфтан мехоҳем. w23.11 саҳ. 11, 12, сарх. 13–15