15. Чаро Исо «навбар» номида шудааст?

¹⁵ Исо аввалин шахсе буд, ки барои зиндагӣ дар осмон зинда шуд (Аъм. 26:23). Аммо ӯ ягона шахс нест, ки барои ҳаёти осмонӣ зинда мешавад. Исо ба ҳаввориёни содиқаш ваъда дода буд, ки бо ӯ дар осмон ҳукмронӣ хоҳанд кард (Луқ. 22:28–30). Лекин барои ба даст овардани ин мукофот онҳо бояд маргро чашанд. Баъд онҳо метавонанд мисли Исо бо ҷисми рӯҳонӣ зинда шаванд. Павлус мегӯяд: «Масеҳ аз мурдагон эҳё шуда, навбари мурдагон гардид». Инчунин ӯ илова карда мегӯяд, ки баъзеҳо низ дар осмон зинда мешаванд: аввал Масеҳ, баъд, дар вақти ҳузури ӯ, онҳое, ки аз они Масеҳанд (1 Қӯр. 15:20, 23).

16. Эҳё шудан ба ҳаёти осмонӣ кай ба амал меояд ва мо инро аз куҷо медонем?

¹⁶ Аз рӯйи суханони Павлус эҳё шудан ба осмон дар вақти ҳузур доштани Исо ба амал меояд. Шоҳидони Яҳува солҳои сол аст, ки дар асоси Китоби Муқаддас ҳузур доштани Исоро ба соли 1914 нисбат медиҳанд. Ин ҳузури Исо то ҳол давом дорад ва аён аст, ки анҷоми ҷаҳони Шайтон хеле наздик аст.

17, 18. Дар замони ҳузури Исо бо баъзе тадҳиншудагон чӣ мешавад?

¹⁷ Дар Китоби Муқаддас дар бораи эҳёшавӣ ба ҳаёти осмонӣ ҳамчунин гуфта шудааст: «[Мо] намехоҳем, ки шумо аз ояндаи онҳое, ки ба хоби марг рафтаанд, бехабар бошед... Зеро, агар мо имон дошта бошем, ки Исо мурд ва зинда шуд, пас, имон хоҳем дошт, ки Худо шахсонеро, ки то охир ба Исо содиқ монданд, аз хоби марг бармехезонад... Онҳое аз байни мо, ки дар вақти ҳузури Ҳазратамон зиндагӣ мекунанд, ҳаргиз пеш аз шахсоне, ки аллакай мурдаанд, эҳё намешаванд. Зеро худи Ҳазратамон бо карнайи Худо дар даст... аз осмон мефарояд ва он гоҳ онҳое, ки то дами марг ба Масеҳ содиқ монданд, аввалин шуда зинда мешаванд. Сипас, он нафароне аз мо, ки дар вақти ҳузури Ҳазратамон зиндагӣ мекунанд, эҳё шуда, дар абрҳо ба боло бурда мешаванд, то ба онҳо ҳамроҳ шаванд ва бо Ҳазратамон дар осмон вохӯранд; ҳамин тавр мо ҳамеша ҳамроҳи Ҳазратамон хоҳем буд» (1 Тас. 4:13–17, ТДН).

¹⁸ Эҳё шудан ба осмон баъд аз ҳузури Исо сар шуд. Тадҳиншудагоне, ки дар давоми мусибати бузург дар замин мебошанд, «дар абрҳо ба боло бурда» хоҳанд шуд. Ин шахсоне, ки «ба боло бурда мешаванд», дурудароз дар хоби марг нахоҳанд буд, балки «баногоҳ, дар як мижа задан, баробари садои карнайи охирин... тағйир» хоҳанд ёфт (1 Қӯр. 15:51, 52; Мат. 24:31).

20. Чаро мо боварӣ дошта метавонем, ки эҳёшавӣ аз рӯйи тартиб ба амал меояд?

²⁰ Китоби Муқаддас мегӯяд, ки онҳое, ки ба осмон мераванд, «ҳар яке бо навбати худ» зинда мешаванд (1 Қӯр. 15:23). Барои ҳамин мо боварӣ дошта метавонем, ки одамоне, ки дар замин эҳё мешаванд, аз рӯйи тартиб зинда хоҳанд шуд. Шояд дар мо чунин савол пайдо шавад: «Оё онҳое, ки дар рӯзҳои мо мурдаанд, дар аввали Ҳукмронии ҳазорсолаи Исо зинда мешаванд ва оё наздиконашон онҳоро пешвоз мегиранд? Оё мардони содиқе, ки пеш халқи Худоро роҳнамоӣ мекарданд, барои боз ба халқи Худо роҳнамоӣ кардан барвақттар эҳё хоҳанд шуд? Бо одамоне, ки ба Худо хизмат накардаанд, чӣ мешавад? Онҳо кай ва дар куҷо эҳё мешаванд?» Дар сари мо ин хел саволҳо бисёр пайдо шуда метавонанд. Аммо мо набояд дар ин бора аз ҳад зиёд фикр кунем. Беҳтараш, интизор шавем ва бинем, ки чӣ мешавад. Мо боварӣ дошта метавонем, ки чӣ тавр амал кардани Яҳуваро дида ба ваҷд хоҳем омад.