Дар охирзамон бедор ва ҳушёр бошед

3. Барои чӣ масеҳиён бояд бедору ҳушёр бошанд?

³ Петруси расул менависад: «Фарҷоми ҳама чиз наздик аст. Пас бомулоҳиза ва барои дуо ҳушёр бошед» (1 Пет. 4:7). Пайравони Исо бояд ҳушёру бедор мебуданд, то ки рӯйдодҳои ҷаҳониро бодиққат мушоҳида карда, чун подшоҳ ҳузур доштани ӯро муайян намоянд. Азбаски поёни тартиботи шарирона наздик шуда истодааст, ҳушёру бедор будан боз ҳам муҳимтар аст. Исо ба пайравонаш гуфт: «Бедор бошед; зеро намедонед, ки соҳиби хона кай меояд [то ҳукми ба ҷаҳони Шайтон баровардаро иҷро намояд]» (Марқ. 13:35, 36).

15. Донистани он ки поёни ин тартибот наздик аст, ба мо бояд чӣ гуна таъсир кунад?

¹⁵ Донистани он ки поёни ин дунёи шарир босуръат наздик шуда истодааст, ба мо бояд чӣ гуна таъсир кунад? Петруси расул менависад: «Агар ҳамаи инҳо чунин нобуд мешуда бошанд, пас шумо дар рафтори муқаддасона ва парҳезгорӣ [«садоқатмандӣ ба Худо», ТДН] чӣ гуна бояд бошед?» (2 Пет. 3:11). Ин суханон нишон медиҳанд, ки то чӣ андоза ба рафтору кирдори худ аҳамият додан муҳим аст. Рафторамон бояд ба талаботҳои Худо мувофиқат кунанд ва корҳоямон аз муҳаббату садоқатмандӣ ба Яҳува шаҳодат диҳанд. Масалан, мо ҳар кори аз дастамон меомадаро мекунем, ки то поёни ин тартибот пайғоми Салтанатро мавъиза намоем. Петрус ҳамчунин менависад: «Фарҷоми ҳама чиз наздик аст ... барои дуо ҳушёр бошед» (1 Пет. 4:7). Вақте ки мо пайваста ба Яҳува дуо мегӯем ва аз Ӯ хоҳиш мекунем, ки моро ба воситаи рӯҳулқудс ва созмони умумиҷаҳониаш ҳидоят намояд, мо ба Худо наздик мешавем ва ба Ӯ муҳаббат зоҳир мекунем.