Исо «итоаткориро ёд гирифт»

Исо ҳамеша ба Яҳува итоат мекард (Юҳ. 8:29). Набошад, барои чӣ дар Каломи Худо гуфта мешавад: «Ба воситаи азобҳо итоаткориро ёд гирифт»? (Ибр. 5:8).

Исо дар замин дар шароити тамоман дигар зиндагӣ кард, дар шароите, ки аз вазъияти осмон ба куллӣ фарқ мекард. Волидони ӯ худодӯст ҳам бошанд, нокомил буданд (Луқ. 2:51). Исо аз дасти диндорони разил ва роҳбарони ноодил азоб кашид (Мат. 26:59; Марқ. 15:15). Боз «худро хоксор гардонд ва итоаткор гашта, ҳатто гирифтори» марги пуразоб шуд (Флп. 2:8).

Дар ин вазъиятҳо Исо тамоман дар шароити дигар итоаткор монданро ёд гирифт. Ҳамин тавр ӯ Шоҳ ва Саркоҳини комил гашт, ки моро нағз мефаҳмад (Ибр. 4:15; 5:9). Исо дар азобҳо ба Яҳува итоаткор монда, дар назари ӯ арзишмандтар гашт. Мо ҳам, агар дар вазъиятҳои мушкил ба Худоямон итоаткор монем, дар чашми Яҳува арзиши бештар пайдо мекунем ва, эҳтимол, ӯ ба мо супоришҳои нав медиҳад (Яъқ. 1:4).