20 Аннан соң Ягъкуб шундый нәзер әйтте: «Әгәр Аллаһы минем белән булып, барган юлымда мине якласа, ашарга — икмәк, киенер өчен кием-салым бирсә 21 һәм мин атам йортына исән-сау гына әйләнеп кайтсам, шулчак Йәһвә үзенең чыннан да минем Аллаһым икәнен күрсәтер. 22 Һәм мин һәйкәл итеп куйган бу таш Аллаһы йорты+ булып китәр. Аллаһым, миңа нәрсә генә бирсәң дә, уннан бер өлешен сиңа бирәчәкмен».

30 Шунда Ифтах Йәһвәгә ант биреп,+ болай диде: «Син амунлыларны минем кулыма бирсәң, 31 амунлыларга каршы сугыштан исән-имин кайтканда, йортымның ишегеннән мине каршыларга беренче булып кем чыкса, шул Йәһвәнеке булыр,+ һәм мин аны яндыру корбаны итеп китерермен».*+