Канун
32 «Күкләр, колак салыгыз, мин сөйләрмен,
И җир, авызымнан чыккан сүзләрне тыңла.
2 Үгет-нәсыйхәтем яңгырдай явар.
Сүзләрем чыктай тамар,
Чирәмгә тыныч кына яуган яңгырдай,
Үсемлекләргә коеп яуган яңгырлардай булыр.
3 Чөнки мин Йәһвәнең исемен игълан итәрмен.+
Аллаһыбызның бөеклеге турында сөйләгез!+
Ул — тугрылык Аллаһысы,+ һич тә гаделсезлек кылмый.+
Ул тәкъва һәм намуслы.+
Алар аның балалары түгел, һәм бу — аларның гаебе.+
Алар — намуссыз һәм бозык буын!+
Ул сине барлыкка китергән Атаң,+
Сине булдырган һәм нык урнаштырган Аллаһы түгелме?
7 Элеккеге көннәрне исеңә төшер.
Үткән буыннар яшәгән еллар турында уйлан.
Әтиеңнән сора, һәм ул сиңа сөйләр.+
Картлардан сораштыр, һәм алар сиңа сөйләп бирер.
8 Аллаһы Тәгалә халыкларга мирасларын биргәндә,+
Адәм улларын* бер-берсеннән аерганда,+
Исраи́л улларының санын истә тотып,+
Халыкларның чикләрен урнаштырган.+
11 Үз балаларын очарга өйрәткән бөркет кебек,
Алар өстеннән канат какмый очкан,
Канатларын җәеп, балаларын тотып алган
Һәм аларны канатларында йөрткән бөркет кебек,+
12 Йәһвә аны* берүзе алып барды,+
Аның белән бернинди чит илаһ булмады.+
Ул аңа кыяташтан бал,
Каты кыядан май ашатты,
14 Эре терлек мае һәм вак терлек сөте,
Иң яхшы сарыклар,*
Баша́н тәкәләре һәм кәҗә тәкәләре,
Син йөзем каны* — шәраб эчтең.
15 Йәшуру́н* симергәч, котырынып фетнә күтәрде.
Син симердең, син тазардың, сине май басты.+
Шунлыктан ул үзен булдырган Аллаһыны калдырды,+
Үзен коткарган Кыяны санга сукмады.
17 Алар Аллаһыга түгел, ә җеннәргә —
Үзләре белмәгән илаһларга,
Күптән түгел генә килеп чыккан яңа илаһларга,
Ата-бабалары белмәгән илаһларга корбаннар китерде.+
20 Шуңа күрә ул болай диде: „Алардан йөземне борырмын.+
Алар белән нәрсә буласын карармын.
Шуңа күрә мин бернигә яраксыз халык белән аларның көнчелеген уятырмын.+
Аларны аңсыз халык белән рәнҗетермен.+
22 Чөнки ачуымнан ялкын кабынды,+
Ул Кабернең* тирәнлекләренә кадәр янар,+
Җирне һәм аның уңышын һәлак итәр
Һәм тауларның нигезләрен яндырып җибәрер.
23 Мин аларның бәла-казаларын күбәйтермен,
Бар укларымны аларга атып бетерермен.
Мин аларга ерткыч хайваннарны,
Җирдә сөйрәлүче агулы хәшәрәтләрне җибәрермен.+
26 „Мин аларны таратырмын,
Кешеләр арасыннан алар турында истәлекләрне юк итәрмен“,— дияр идем,
27 Әмма дошманнарымның мыскыллаучы сүзләрен ишетәсем килмәде,+
Чөнки каршы килүчеләр моны дөрес аңлатмас.+
Аларның: „Моны Йәһвә эшләмәде,
Без үз көчебез белән җиңдек“,— дип әйтүләре бар.+
29 Их, алар зирәк булсалар иде!+ Алар бу турыда уйланыр иде.+
Ахырда үзләре белән нәрсә буласын аңлар иде.+
30 Кыялары үзләрен саткан булмаса,+
Йәһвә үзләрен дошманнарына биргән булмаса,
Ничек инде бер кеше меңне куа алыр иде,
Ничек ике кеше ун меңне качарга мәҗбүр итә алыр иде?+
Йөземнәре — агу,
Тәлгәшләре ачы.+
33 Шәраблары — еланнарның зәһәре,
Күзлекле еланнарның рәхимсез агуы.
35 Үч алу һәм җәза бирү — минем эш,+
Билгеләнгән вакытта аларның аяклары таяр,+
Аларның бәла-каза көне якын бит,
Аларны көткән нәрсәләр тиз килер“.
36 Йәһвә үз халкын хөкем итәр,+
Ул аларның көче кимегәнен,
Араларында ярдәмгә мохтаҗ һәм хәлсез кешеләрнең генә калганын күргәч,
Үз хезмәтчеләрен кызганыр.+
Алар торып, сезгә ярдәм итсен.
Сезнең сыену урыныгыз булсын.
Мин һәлак итәм һәм терелтәм.+
41 Ялтырап торган кылычымны үткенләп,
Кулымны хөкем өчен әзерлим икән,+
Мин дошманнарымнан үч алырмын+
Һәм үземне нәфрәт итүчеләргә җәза бирермен.
42 Мин укларымны кан —
Үлгәннәрнең һәм әсирләрнең канын эчертеп исертермен,
Ә кылычым ит,
Дошман җитәкчеләренең башларын ашар“.
43 Милләтләр, аның халкы белән бергә куаныгыз,+
Чөнки ул хезмәтчеләренең каны өчен үч алыр,+
Дошманнарыннан үч кайтарыр+
Һәм үз халкының җирен йолып алыр».*
44 Шулай итеп Муса Нун улы Һоша́й*+ белән килде дә бу җырның бар сүзләрен халыкка сөйләп бирде.+ 45 Муса бар бу сүзләрне бөтен Исраилгә сөйләп бетергәннән соң, 46 аларга әйтте: «Бу Канунның бөтен сүзләрен улларыгызга җентекләп үтәргә өйрәтү өчен,+ мин бүген сезгә әйткән бар бу кисәтү сүзләрен күңелегезгә салыгыз.+ 47 Бу сезнең өчен буш сүзләр түгел, алар — сезнең өчен тормыш,+ һәм алар ярдәмендә сез Үрдүнне кичеп, биләп алырга барган җирдә озак гомер итә алырсыз».
48 Йәһвә шул ук көнне Мусага болай диде: 49 «Әбаримдагы шушы тауга+ — Моа́б җирендә Әрихә́ каршындагы Нәбу́ тавына+ мен һәм мин исраиллеләргә биләмә итеп биргән Кәнга́н җиренә күз сал.+ 50 Шуннан соң шул тауда, абыең Һарун Һор тавында үлеп+ үз халкына кушылган* кебек, үләрсең һәм үз халкыңа кушылырсың, 51 чөнки сез икегез дә Сыйн чүлендә Кадыштагы Мәрибә́ сулары+ янында исраиллеләр арасында миңа тугры булмадыгыз һәм Исраил халкы алдында мине изгеләндермәдегез.+ 52 Син бу җирне ерактан күрерсең, әмма мин Исраил халкына биргән җиргә кермәссең».+