Зәбур

17 Гадел хөкем сорап ялваруымны ишет, и Йәһвә,

Ярдәм сорап аваз салуыма колак сал,

Сүзләремдә ялган юк — догамны тыңла.+

2 Миңа гадел карар чыгарсаң иде,+

Күзләрең намуслы икәнемне күрсен иде.

3 Син йөрәгемне сыныйсың, төнлә мине күзәтеп тикшерәсең,+

Син мине сафландырасың.*+

Әмма һичнинди начарлык ниятләмәгәнемне,

Телем белән гөнаһ кылмаганымны күрерсең.

5 Аяк табаннарым синең эзләреңнән йөрсен,

Шулчак аякларым абынмас.+

8 Күзең карасыдай сакла мине,+

Канатларың күләгәсе астына яшер мине.+

9 Миңа һөҗүм итүче явызлардан,

Мине камап алган җан дошманнарымнан сакла мине.+

10 Аларның йөрәген май баскан,

Телләре белән алар бик эре сөйләшә.

11 Менә, кая гына барсак та, алар безне уратып ала,+

Алар безне һәлак итү* җаен эзләп йөри.

12 Дошман — үз корбанын ботарлап ташларга ыргылып торган арыслан кебек,

Яшеренгән урынында яткан яшь арыслан кебек.

13 И Йәһвә, аңа каршы чыгып,+ аны җиңәр өчен күтәрел,

Кылычың белән җанымны явызлардан коткар.

14 Өлешләре шушы тормышта булган бу дөнья* кешеләреннән+

Куәтең белән коткар мине, и Йәһвә.

Аларны син үзеңнең яхшылыгың белән сугарасың,+

Һәм алар ишле улларына мирас калдыра.

15 Мин исә тәкъвалыкта йөзеңне күрермен,

Син барында* уянуы миңа шундый рәхәт.+