Әюп

2 «Тагын күпме җанымны* ярсытып,+

Сүзләрегез белән мине рәнҗетеп торырсыз?+

3 Мине инде ун тапкыр шелтәләдегез,*

Үзегезне минем белән шулай кырыс тотарга оялмыйсыз да.+

4 Әгәр чыннан да берәр хата кылганмын икән,

Бу минем эшем.

5 Миннән өстен буласыгыз килә икән,

Мине хурлавыгызны гадел дисез икән,

6 Шуны белегез: мине Ходай юлдан яздырды,

Ул мине ау тозагына тотты.

7 „Җәбер-золым!“ — дип кычкырып торсам да, һичкем дәшми;+

Ярдәм сорап ялварам, тик гаделлек күрмим.+

8 Ул юлымны таш стена белән киртәләп куйды, һәм мин үтә алмыйм;

Сукмагымны караңгылык белән каплады.+

9 Данымнан мәхрүм итте ул мине,

Башымнан таҗны салдырды.

10 Ул мине юк иткәнче һәрьяклап изә,

Өметемне агачны йолкыгандай йолкып чыгара.

11 Аның миңа ачуы чыга,

Ул мине үз дошманы дип саный.+

12 Аның гаскәрләре бергәләшеп мине чолгап ала,

Лагерьлары белән чатырымны камап ала.

13 Ул кардәшләремне янымнан куып җибәрде,

Танышларымны миннән читләштерде.+

14 Дусларым* юк булды,

Якын танышларым мине онытып бетерде.+

15 Йортымдагы кунакларым,+ кол кызларым мине чит кеше дип саный,

Мин алар өчен чит ил кешесе булып киттем.

16 Хезмәтчемне чакырсам, җавап бирми;

Аңардан кызгануын үтенәм.

17 Хатыным сулышымнан җирәнә башлады,+

Бертуганнарым өчен мин сасы ис булып киттем.

18 Хәтта яшь балалар да миннән җирәнә;

Күтәрелсәм, мине мыскылларга тотыналар.

19 Бар якын дусларым мине күралмый,+

Мин яраткан кешеләр миңа каршы чыкты.+

20 Сөякләрем тирем белән итемә ябыша,+

Мин көчкә* үлемнән качып калам.

21 Шәфкатьле булыгыз, иптәшләрем, миңа шәфкатьле булыгыз,

Ходай миңа үз кулы белән сукты бит.+

22 Ник, Аллаһы кебек, мине эзәрлеклисез,+

Миңа бертуктаусыз һөҗүм итәсез?+

23 Сүзләрем язып куелса иде,

Берәр китапка язылса иде!

24 Алар тимер кискеч һәм кургаш белән

Мәңгегә кыяга уелса иде!

25 Йолып алучым+ исән, моны яхшы беләм;

Ул соңрак килеп, җир өстеннән күтәрелер.

26 Хәзер тирем шулай итеп бозылса да,

Әле исән чакта мин Ходаемны күрермен.

27 Мин аны үзем күрермен,

Башка берәүнең түгел, минем күзләрем аңа карап торыр.+

28 Сез бит: „Без аны ничек итеп эзәрлеклибез?“+ — дисез,

Әйтерсең лә моның сәбәпчесе мин.

Гөнаһлар өчен җәза — кылыч бит,

Хөкем итүченең барлыгын белерсез әле».+