«Менә мин сайлаган хезмәтчем, сөеклем, минем җаным аны хуплый! Мин аны үземнең рухым белән сугарырмын, һәм ул халыкларга чын гаделлекнең нәрсә икәнен аңлатыр. Ул бәхәсләшмәс, кычкырмас, зур урамнарда аның тавышын һичкем ишетмәс. Ул сына башлаган камышны сындырып төшермәс, пыскып яткан филтәне сүндермәс. Ул гаделлекне урнаштырганчы шундый булыр. Халыклар аның исеменә өметләнеп яшәр» (Маттай 12:18—21; Ишагыя 42:1—4).

«Ул бәхәсләшмәс, кычкырмас, зур урамнарда аның тавышын һичкем ишетмәс» дигән сүзләр нәрсә аңлата? Кешеләрне савыктырганда, Гайсә аларны һәм җеннәрне катгый тыя: «үзенең кем икәнлеген әйтмәскә куша» (Марк 3:12). Ул кешеләрнең үзе турында урамнарда кычкырып игълан ителгән хәбәрләр аша яки колактан-колакка йөргән имеш-мимешләр аша белүләрен теләми.