«Менә мин сайлаган хезмәтчем, сөеклем, минем җаным аны хуплый! Мин аны үземнең рухым белән сугарырмын, һәм ул халыкларга чын гаделлекнең нәрсә икәнен аңлатыр. Ул бәхәсләшмәс, кычкырмас, зур урамнарда аның тавышын һичкем ишетмәс. Ул сына башлаган камышны сындырып төшермәс, пыскып яткан филтәне сүндермәс. Ул гаделлекне урнаштырганчы шундый булыр. Халыклар аның исеменә өметләнеп яшәр» (Маттай 12:18—21; Ишагыя 42:1—4).

Шулай ук Гайсә үзенең юатучы хәбәрен, образлы әйткәндә, сына башлаган камышка охшаш, бөгелгән һәм тапталган кешеләргә алып килә. Алар тормыш ялкыны менә-менә сүнәргә торган пыскып яткан филтә сыман. Гайсә сына башлаган камышны сындырып төшерми һәм пыскып яткан җитен филтәне сүндерми. Киресенчә, ул юашларны наз һәм ярату белән рухландыра белә. Чыннан да, халыклар Гайсәгә өметләнә ала!