Әгәр бәзидә өзүмизни әрзимәс һис қилсақ, Йәһваниң бизни Өзигә җәлип қилғанлиғини әсләп көрүң (Йоһ. 6:44). У биздә бәлким өзүмиз көрмәйватқан яхши пәзиләтләрни көрүватиду вә бизниң зади қандақ адәм екәнлигимизни биздин яхширақ билиду (Тар. 2-яз. 6:30). Шуңлашқа Йәһва бизгә қәдирлик екәнлигимизни ейтқинида, биз буниңдин қәтъий гуманланмаслиғимиз керәк (Йоһ. 1-х. 3:19, 20). Бәзилиримиз һәқиқәтни тонуштин авал бәзи хата ишларни қилип, нәтиҗидә һазирға қәдәр өзүмизни гунакардәк һис қилишимиз мүмкин (Пет. 1-х. 4:3). Һәтта Худаниң садақәтмән хизмәтчилириму гунакар хаһиши билән күрәш қилиду. Сизму шундақ қиливатамсиз? Әгәр шундақ болса, Йәһваниң садиқ хизмәтчилириниңму шуниңға охшаш һис-туйғулар билән күрәш қилғанлиғини билиш көңлүмизни тәсәлли тапқузиду. Мәсилән, әлчи Паул камчилиқлири тоғрилиқ ойланғанда, өзини интайин бечарә һис қилған (Рим. 7:24). Әлвәттә, Паул аллиқачан гуналириға товва қилип, чөмдүрүлүштин өткән болсиму, лекин у «әлчиләрниң арисида әң» төвән биримән вә «мән — әң гунакари» дегән еди (Кор. 1-х. 15:9; Тим. 1-х. 1:15). w24.03 27-б., 5, 6-абз.

Падиша Йәһоашниң яман қараридин алалайдиған бир савақ — биз Йәһва Худани сөйидиған вә Уни хурсән қилишни халайдиған кишиләр билән дост болушимиз керәк, чүнки улар бизгә яхши тәсир қилиду. Пәқәт тәңдашлириңиз биләнла дост болмаң. Унтумаңки, Йәһоаш дости Йәһоядаһтин хелила кичик еди. Достларни таллиған чағда өзүңиздин мундақ сорап көрүң: «Достлирим Йәһваға болған иман-етиқадимни күчәйтишкә ярдәм берәмду? Улар мени Худаниң өлчәмлири бойичә яшашқа үндәмду? Улар Муқәддәс китаптики һәқиқәтләр тоғрилиқ сөзлишәмду? Худаниң әхлақий өлчәмлирини һөрмәтләйдиғанлиғини көрситәмду? Улар пәқәт қулиғимға хуш яқидиған нәрсиләрни дәмду яки керәк болғанда маңа нәсиһәт берәмду?» (Пәнд н. 27:5, 6, 17) Әслидә достуңиз Йәһвани сөймисә, ундақ достларниң һечқандақ кериги йоқ. Достлириңиз Йәһвани сөйсә, улардин айрилмаң. Чүнки шундақ достлар сизгә яхши тәсир қилалайду (Пәнд н. 13:20). w23.09 9, 10-б., 6, 7-абз.

«Альфа» — грек елипбәсиниң башлиниш һәрипи, «Омега» болса — ахирқи һәрипи. Йәһва «Альфа вә Омега» дегән тәсвирләшни қоллинип, Өзиниң мәлум ишни башлиғанда, уни чоқум ахирғичә орунлайдиғанлиғини көрсәткән. Йәһва Худа Адәм атини вә Һава анини яратқанда, уларни бәрикәтләп: «Әвлат көрүп көпийиңлар, йәр йүзини толтуруңлар, уни асраңлар»,— дегән (Ярит. 1:28). Шу пәйттә Йәһва «Альфа» болған. У Өзиниң мәхситини ениқ ейтқан. Адәм ата вә Һава аниниң мукәммәл, итаәтчан әвлатлири йәр йүзини толтуруп, дуния йүзини җәннәткә айландуруши керәк. Әшу вақитта Йәһва Худа «Омега» болиду. Асман билән йәрни яритип болғандин кейин, Йәһва Худа бир капаләт бәргән. У йәттинчи күнниң ахирида Өзиниң инсанийәт вә йәр йүзи үчүн қилған мәхситини толуқ әмәлгә ашуридиғанлиғиға капаләтлик қилған (Ярит. 2:1—3). w23.11 5-б., 13, 14-абз.