Van ons lesers
Ouers wat hulle kinders ondersteun ’n Baie spesiale dankie vir die artikels “Ouers—Ondersteun julle kinders!” (8 Augustus 1994). Die skoolhoof van my jongste dogter het onlangs die aangeleentheid van goeie kommunikasie tussen ouers en onderwysers met ’n groep ouers bespreek. Ek het die tydskrif na die hoof geneem, en sy het dit onmiddellik gelees. Twee weke later het my dogter die maandelikse skoolnuusbrief vir my gebring. Die deel van die artikel oor goeie kommunikasie is oorgedruk sodat die hele gemeenskap by die inligting baat kon vind.
W. B., Verenigde State
Wolfyne Ek het die artikel “’n Walvis? ’n Dolfyn?—Nee, dit is ’n wolfyn!” (22 Februarie 1994) oor die dolfyn/walvis-hibride geniet. Aan die einde noem julle dit ’n “kykie . . . in die verstommende potensiaal vir verskeidenheid wat God in sy skepping ingebou het”. Ek stem nie hiermee saam nie, want paring sou nie in hulle natuurlike omgewing plaasgevind het nie.
K. G., Verenigde State
Ons het nie bedoel dat sulke paring normaal is of dat God daarvoor verantwoordelik is nie. Maar die mens kan nie die eer gegee word vir die bestaan van so ’n fassinerende dier nie. Hibrides bestaan slegs omdat ‘God ’n potensiaal vir verskeidenheid in sy skepping ingebou het’. Ons artikel het God dus die eer gegee wat hom toekom.—RED.
Waagsport In die artikel “Jongmense vra . . . Waagsport—Moet ek dit probeer?” het julle goed gedoen deur jongmense teen die moontlike gevare van rekspring te waarsku (8 Julie 1994). Skaars ’n week ná ek dit gelees het, het die Britse Uitsaaikorporasie berig dat vier jongmense ernstige oogbeserings as gevolg van rekspring opgedoen het. Baie dankie vir julle wonderlike tydskrif.
D. F., Engeland
Die artikel oor waagsport het my regop laat sit! Ek het eenmaal ’n steil rotskrans geklim en kon nie vorentoe of agtertoe gaan nie. Tot vandag toe sidder ek as ek dink hoe na ek aan die dood gekom het. Wat ’n dwase vermorsing van my lewe sou dit tog gewees het!
L. T., Verenigde State
Ek het die artikel baie waardeer. Waar ek woon, neem die kinders aan baie van hierdie soorte waagsport deel. Hulle probeer my altyd oorreed om dit saam met hulle te doen. Ek sien egter dikwels in die nuus berigte oor mense wat sterf of ernstig beseer word in dieselfde sogenaamde pretsport waarvan hulle my vertel. Ná ek die artikel gelees het, het ek besef dat dit onverstandig sou wees om my lewe, wat Jehovah God my gegee het, vir kortstondige opwinding in gevaar te stel.
J. S., Verenigde State
Vigs Ek het meer as drie jaar as ’n voltydse evangeliedienaar gedien. Nou kan ek egter nie meer nie. Ek het vigs. Dankie dat julle hierdie moeilike onderwerp openhartig bespreek het in die artikel “Hulp aan diegene met vigs” (22 Maart 1994). Ek kan sien dat julle die belange van almal op die hart dra. Dit lyk egter asof baie die dele in die artikel gemis het wat mense aanmoedig om simpatie te hê vir diegene wat ly en net aandag geskenk het aan die “redelike voorsorgmaatreëls” wat genoem word. Dis asof die artikel party toestemming gegee het om op ’n afstand te bly. Ek kan nie anders as om te wonder wat sal gebeur wanneer my toestand vererger en ek werklik die liefde en ondersteuning van my broers nodig het nie. Sal party weier om my te besoek omdat hulle bang is om die virus te kry?
M. N., Verenigde State
Ons waardeer hierdie eerlike opmerkings. Dit was nie ons bedoeling om ondersteuning aan vigs-slagoffers te ontmoedig nie. Trouens, ons het gesê: “Volgens die huidige konsensus word vigs nie deur toevallige kontak oorgedra nie. . . . ’n Mens hoef dus nie uitermate bang te wees om in die geselskap van iemand te wees wat vigs het nie.” Die voorgestelde voorsorgmaatreëls kan ander help om beskerm te voel terwyl hulle vigs-slagoffers met medelye behandel.—RED.