Ons het versterkende hulp van God ontvang

SOOS VERTEL DEUR ESTHER GAITÁN

“Ons het jou ma ontvoer. Moenie probeer om die polisie te kontak nie. Wag net vir ons oproep vroeg môreoggend.”

MY JONGER suster het een Dinsdag verlede jaar hierdie oproep oor ons ma, Esther, ontvang. Ek en my man, Alfredo, het pas teruggekom van ’n vergadering by die Koninkryksaal van Jehovah se Getuies toe ek van dié oproep te hore gekom het. Teen die tyd dat ons by my ouers se huis in Mexikostad aangekom het, was ander lede van ons familie reeds daar. My jonger suster en broer was ontroosbaar, en my ma se susters was in trane.

My pa en my ouer broer was weg op ’n sakereis. Nadat ons oor die telefoon met hulle gepraat het, het ons almal saamgestem dat dit die beste sou wees om dit by die polisie aan te meld. Ons het daardie hele angswekkende nag deur om hulp gebid. Ons het werklik gevoel hoe God ons “krag [gee] wat bo die normale is”.—2 Korintiërs 4:7.

Die volgende oggend het ek die ontvoerders se oproep beantwoord. Al was ek baie senuweeagtig, kon ek tog op ’n kalm manier praat. Die ontvoerder wou met my pa praat, maar ek het vir hom gesê dat hy nie in die stad is nie. Die man het toe gesê dat hulle sou wag totdat my pa terugkom om te begin onderhandel. Hy het my gewaarsku dat hulle my ma sou doodmaak as ons hulle nie ’n groot som geld betaal nie.

Die volgende dag het ek die telefoon weer beantwoord. Omdat ek ten spyte van die ontvoerder se dreigemente kalm geklink het, het hy gevra: “Besef jy nie hoe ernstig die situasie is nie?”

“Natuurlik”, het ek geantwoord. “Julle het my ma ontvoer. Maar ons is Jehovah se Getuies, en ons het die volste vertroue dat ons God ons sal help. En die Bybel berei ons voor om hierdie moeilike tye waarin ons lewe, te verduur.”

“Ja. Ja. Ek weet”, het hy geantwoord. “Jou ma sê ook so. Sy vertrou baie op haar God en op jou.” Ons het dus geweet dat my ma standvastig in die geloof bly, en dit het ons versterk.

Hulp om te volhard

Gedurende die daaropvolgende dae het mede-Christene ons gebel en kaartjies en elektroniese boodskappe vir ons gestuur. Ons het voortgegaan om ons vergaderinge by te woon en aan die predikingswerk deel te neem. Ons het ook vertroosting daaruit geput om die Bybel en Bybellektuur daagliks te lees. Bowenal het gebed ons “die vrede van God” gegee.—Filippense 4:6, 7.

Een van die polisiebeamptes het opgemerk: “Gedurende die nege jaar wat ek in die polisiemag is, het ek gesien hoe wanhopig baie families word, maar julle is anders. Julle is besonder kalm. Ek is seker dit is weens die God wat julle aanbid.”

Ons het hom die Ontwaak! van 22 Desember 1999 gewys, met die voorbladreeks “Ontvoering—Waarom dit ’n wêreldwye gevaar is”, wat ons self weer deurgegaan het. Nadat hy dit gelees het, het hy nog eksemplare gevra en gesê dat hy graag meer omtrent Jehovah se Getuies wil uitvind.

Uiteindelik, ná 15 dae van onderhandeling, het die ontvoerders my ma vrygelaat. Sy was ongedeerd, al was sy alleen in ’n klein kamer opgesluit en aan haar voet vasgeketting. Sy is nogtans met respek behandel, en hulle het haar die medisyne gegee wat sy gewoonlik vir suikersiekte en hoë bloeddruk neem.

My ma het vertel wat haar in staat gestel het om so goed deur die hele situasie te kom. “In die begin”, het sy erken, “was ek baie bang; maar ek het tot Jehovah begin bid, en hy het my gehelp om nie moedeloos te raak nie. Ek het nooit alleen gevoel tussen daardie vier mure nie. Ek het besef hoe werklik Jehovah vir my is; hy het my nooit verlaat nie. Ek het hom gevra om my te help om die vrugte van sy gees—bowenal lankmoedigheid—te openbaar.

“Danksy God se hulp het ek nooit gehuil of paniekerig geraak nie. Ek het gedurende die dag al die Bybelverse wat ek ken, probeer onthou en ons Koninkryksliedere hardop gesing. Partykeer het ek my voorgestel dat ek by die Christelike vergaderinge is, en ek het in my gedagtes daaraan deelgeneem. Ek het ook in my gedagtes vir mense getuig en Bybelstudies gehou. Ek was so verdiep hierin dat die tyd vinnig verbygegaan het.

“Ek het selfs ’n kans gehad om vir die ontvoerders oor my geloof te getuig. Elke keer wanneer een van hulle vir my kos gebring het, het ek vir hom getuig, al was ek geblinddoek. Ek het byvoorbeeld eenkeer vir die ontvoerder vertel dat die Bybel die moeilike tye waarin ons lewe, voorspel het en dat ek verstaan dat hulle geld seker dringend nodig het. Ek het vir hom gesê dat Jehovah God absolute mag het, maar dat hy dit nooit misbruik nie. Ek het toe gevra dat hulle asseblief nie hulle mag oor my misbruik nie, maar dat hulle my regverdig behandel.

“Die ontvoerder het na my geluister en vir my gesê om my nie te bekommer nie, dat hulle my nie sou seermaak nie. Ek is dankbaar teenoor Jehovah dat hy my in hierdie moeilike tyd onderskraag het, en ek is meer vasbeslote as ooit om solank as wat ek kan, aan te hou om hom as ’n gewone pionier [voltydse evangeliedienaar] te dien.”

Hierdie beproewing het my ma, en die res van ons, ongetwyfeld nader aan Jehovah laat kom. Woorde kan nie beskryf hoe dankbaar ons is dat my ma weer tuis is nie. Dit vertroos ons om te weet dat sulke wandade nie meer onder God se Koninkryk sal bestaan nie. Intussen kan ek en my familie die Bybelpsalmis se woorde beaam: “Baie is die rampspoede van die regverdige, maar uit hulle almal verlos Jehovah hom.”—Psalm 34:19.