Eienaardige diere van Tasmanië se wildernis
BEDAGS is die wildernis rustig en stil. Maar snags weergalm ysingwekkende grom- en skreeugeluide deur die woud. Waar kom dit vandaan? Van ’n parmantige buideldier wat ongelukkig die oneervolle naam die Tasmaniese duiwel gekry het. Hierdie stewiggeboude diere kan verskriklik kwaai lyk en klink, veral wanneer hulle aan ’n karkas vreet. Maar die groot lawaai wat hulle opskop, is net vir die skyn.
Hierdie duiwels kan verbasend vinnig van karkasse in die woud ontslae raak. Met hulle sterk kake en tande kan hulle byna enige karkas verslind—vel, bene en al. Trouens, ’n duiwel kan tot 40 persent van sy liggaamsgewig in ’n halfuur opeet. ’n Mens sou ’n stuk vleis van 25 kilogram in een maaltyd moet verorber om by hom kers vas te hou!
Dan is daar die goedaardige buidelmuis, of wombat, ’n mollige diertjie wat jy net wil optel en vasdruk. Soos alle buideldiere, het wyfiebuidelmuise ’n buidelsak en soog hulle hulle kleintjies. Maar in teenstelling met ander buideldiere wys die buidel van die buidelmuis agtertoe, ongetwyfeld sodat die kleintjie skoon kan bly terwyl die ma vir hulle tonnels in die grond grawe. Buidelmuise het ook tande wat aanhou groei—’n voordeel, aangesien hulle deur enigiets knaag wat in hulle pad is wanneer hulle tonnels grawe. Al lyk hulle lomp, is buidelmuise verbasend knaphandig en kan hulle plante maklik met hulle voorpote optel en in hulle bek sit.
Nog ’n eienaardige dier is die eendbekdier. Hierdie komieklike dier het ’n bek en gewebde pote soos ’n eend, ’n liggaam en pels soos ’n otter en ’n stert soos ’n bewer. Die eendbekdier lê eiers soos ’n hoender, grawe tonnels soos ’n buidelmuis en soog haar kleintjies soos ’n berin. Dit is geen wonder dat die eerste wetenskaplike wat hierdie dier ondersoek het, gedink het dat dit ’n kullery is nie!
Waarom geniet ons dit wanneer ons sulke diere teëkom? Ongetwyfeld omdat ons Skepper dit so wil hê. Die Bybel openbaar dat hy die eerste mensepaar beveel het: “Al die diere wat op die aarde kruip, moet aan julle onderworpe wees” (Genesis 1:28). Wek dit nie by ons die begeerte om hierdie toewysing na te kom wanneer ons sulke diere in die natuur sien nie?
[Venster/Prent op bladsy 11]
IN DIE SKADU VAN REUSE
Wat grootte betref, is min lewende dinge so indrukwekkend soos Tasmanië se groot bome. Die hoogste is die bergessebloekom (Eucalyptus regnans), ’n blomboom wat tot 75 meter hoog word. Die grootste bergessebloekom is 99,6 meter hoog, net 16 meter korter as die wêreld se hoogste boom, ’n rooihoutboom in Kalifornië, VSA.
Nog ’n boom wat in hierdie wildernis voorkom, die Huon-denneboom, is net die helfte so groot soos die gemiddelde bergessebloekom, maar dit kan tot ses keer langer lewe. Party wetenskaplikes skat dat Huon-dennebome meer as 3 000 jaar oud kan word, wat hulle van die langslewende bome op aarde maak. Hierdie “prins” van die Tasmaniese houtsoorte is ’n gunsteling onder meubelmakers en skeepsbouers. Die roomgeel hout is maklik om mee te werk en bevat ’n vlugtige olie wat ’n natuurlike preserveermiddel is en insekte afweer. Party stompe wat honderde jare op die woudvloer gelê het, is nog steeds bruikbaar.
[Prent op bladsy 10]
Tasmaniese duiwel
[Erkenning]
© J & C Sohns/age fotostock
[Prent op bladsy 11]
Buidelmuis
[Prent op bladsy 11]
Eendbekdier
[Foto-erkennings op bladsy 11]
Buidelmuis en eendbekdier: Tourism Tasmania; reuseboom: Tourism Tasmania and George Apostolidis