Hoofstuk 85

Op soek na dié wat verlore is

JESUS soek ywerig na diegene wat God nederig sal dien. Daarom praat hy met almal, onder andere berugte sondaars, oor die Koninkryk. Sulke persone kom nou nader om na hom te luister.

Die Fariseërs en skrifgeleerdes sien dit en kritiseer Jesus omdat hy met mense omgaan wat in hulle oë onwaardig is. Hulle mompel: “Hierdie man ontvang sondaars en eet saam met hulle.” Dit is ver benede hulle waardigheid! Die Fariseërs en skrifgeleerdes behandel die gewone mense soos ’n voetmat. Trouens, hulle gebruik die Hebreeuse uitdrukking ‛am ha·’aʹrets, “mense van die land [aarde]”, om hulle minagting vir sulke mense te toon.

Jesus daarenteen behandel almal met waardigheid, goedhartigheid en medelye. Gevolglik is baie van hierdie  geringes, onder andere persone wat daarvoor bekend is dat hulle verkeerde dinge beoefen, gretig om na hom te luister. Maar wat van die Fariseërs se kritiek teen Jesus omdat hy diegene probeer help wat in hulle oë onwaardig is?

Jesus antwoord op hulle beswaar deur ’n gelykenis te gebruik. Hy praat vanuit die Fariseërs se eie oogpunt, asof hulle regverdig en veilig in God se stal is, terwyl die veragtelike ‛am ha·’aʹrets op ’n dwaalspoor en in ’n verlore toestand is. Luister na wat hy sê:

“Watter man onder julle wat honderd skape het en een van hulle verloor, laat nie die negen-en-negentig in die woestyn staan en gaan agter die een aan wat verlore is totdat hy dit kry nie? En as hy dit kry, sit hy dit met blydskap op sy skouers. En as hy by die huis kom, roep hy sy vriende en bure bymekaar en sê vir hulle: Wees saam met my bly, want ek het my skaap gekry wat verlore was.”

Jesus toon dan wat die toepassing van sy verhaal is en verduidelik: “Ek sê vir julle dat daar net so blydskap sal wees in die hemel oor een sondaar wat hom bekeer, meer as oor negen-en-negentig regverdiges wat die bekering nie nodig het nie.”

Die Fariseërs beskou hulleself as regverdig en meen dus dat hulle hul nie hoef te bekeer nie. Toe party van hulle Jesus ’n paar jaar tevore gekritiseer het omdat hy saam met tollenaars en sondaars geëet het, het hy vir hulle gesê: “Ek het nie gekom om regverdiges te roep nie, maar sondaars.” Die eiegeregtige Fariseërs, wat nie besef dat hulle hul moet bekeer nie, veroorsaak geen blydskap in die hemel nie. Maar waarlik berouvolle sondaars doen dit wel.

Jesus wil die gedagte beklemtoon dat die herstel van verlore sondaars rede tot groot vreugde is en vertel dus nog ’n gelykenis. Hy sê: “Watter vrou wat tien pennings het, as sy een penning verloor, steek nie ’n lamp op en vee die huis uit en soek sorgvuldig totdat sy dit kry nie? En as sy dit kry, roep sy haar vriendinne en buurvroue bymekaar en sê: Wees saam met my bly, want ek het die penning gekry wat ek verloor het.”

Jesus pas dit op soortgelyke wyse toe. Hy sê verder: “So, sê Ek vir julle, is daar blydskap voor die engele van God oor een sondaar wat hom bekeer.”

Hoe merkwaardig is hierdie liefdevolle besorgdheid van God se engele oor die herstel van verlore sondaars tog! Dit is besonder merkwaardig aangesien hierdie eens geringe, veragte ‛am ha·’aʹrets uiteindelik in aanmerking kom vir ’n posisie in God se hemelse Koninkryk. Gevolglik verkry hulle ’n posisie in die hemel wat hoër is as dié van die engele self! Maar pleks van jaloers of gekrenk te voel, erken die engele nederig dat hierdie sondige mense lewensituasies beleef en oorkom het wat hulle in staat sal stel om as simpatieke en genadige hemelse konings en priesters te dien. Lukas 15:1-10; Mattheüs 9:13; 1 Korinthiërs 6:2, 3; Openbaring 20:6.

▪ Waarom gaan Jesus met mense om wat as sondaars bekendstaan, en watter kritiek lok hy by die Fariseërs uit?

▪ Hoe beskou die Fariseërs die gewone mense?

▪ Watter gelykenisse gebruik Jesus, en wat kan ons daaruit leer?

▪ Waarom is die engele se blydskap merkwaardig?