Vrae van lesers

◼ Moet ’n Christen koffie en tee vermy omdat hulle die verslaafmiddel kafeïen bevat?

Die Bybel maak nie melding van koffie of tee nie. Maar wat dit wel sê, kan ’n Christen help om te besluit of hy koffie of tee sal drink.

Kafeïen is ’n middel wat die verstand en liggaam kan aantas. Miljoene koppies koffie en tee word daagliks gedrink, wat dr. Melvin Konner beweeg het om te sê: “[Kafeïen] kan inderdaad die psigoaktiewe middel wees wat die algemeenste in die wêreld gebruik word.” Dit kan wakkerheid verbeter, ’n mens se adrenalienvlak verhoog en bloedsomloop en metabolisme versnel. Die feit dat dit ’n verslaafmiddel is, bewys nie op sigself dat ’n Christen kafeïenbevattende dranke (koffie, tee, koladranke, maté) of voedselsoorte (soos sjokolade) moet vermy nie.

Alkohol is ook ’n middel wat die verstand en liggaam kan aantas, maar wat sê die Bybel daaroor? Die Bybel erken dat wyn (of ander alkoholiese dranke) “die mens se hart kan bly maak” of die gemoedstemming van ’n bekommerde persoon kan verander (Psalm 104:15; Spreuke 31:6, 7). God se Woord toon egter nie dat ware aanbidders alle dranke moet vermy wat alkohol bevat nie. Die Bybel veroordeel wel die oormatige gebruik van alkohol—dronkenskap.—Deuteronomium 21:18-21; Spreuke 20:1; Hosea 4:11; 1 Korinthiërs 5:11-13; 1 Petrus 4:3.

Maar wat van die bewering dat ’n persoon aan kafeïen verslaaf kan raak? Baie wat gereeld koffie, tee of maté drink, ontwikkel ’n sekere mate van afhanklikheid, hoewel dit nie seker is of dit ware kliniese verslawing is nie. Hulle voel ten minste onttrekkingsimptome, soos hoofpyne of naarheid, wanneer hulle hulle normale dosis kafeïen ontneem word. Neem ook hier die Bybelse beskouing van alkoholiese dranke in ag. Hoewel baie mense aan alkohol verslaaf is, is dit nie vir Christene verbode as dit matig gebruik word nie. Jesus het wyn gedrink; hy het selfs wonderbaarlik wyn op ’n bruilof gemaak.—Mattheüs 26:29; Johannes 2:3-11.

’n Christen kan nietemin besluit dat hy verkies om nie die risiko te loop om van kafeïen afhanklik te word nie. As hy geïrriteerd is (“koffiesenuwees”) wanneer hy sy gereelde kafeïeninname ontneem word, kan hy dit oorweeg om hom van kafeïen te onthou as ’n bewys van “selfbeheersing” (Galasiërs 5:22). Aangesien die Bybel nie melding maak van die onthouding van dranke wat kafeïen bevat nie, moet elke Christen self oor koffie en tee besluit. Matigheid is gepas as ’n Christen dit drink.—Vergelyk Titus 2:2.

Matigheid lê ook die kwessie van moontlike gesondheidsgevare ten grondslag. Daar is baie beweerde gevare wanneer groot hoeveelhede kafeïen (hetsy van koffie, tee, koladranke of ander dranke of voedselsoorte) gereeld ingeneem word. Daar is egter vir elke ondersoek wat ’n sekere gesondheidsgevaar aan kafeïen verbind, ’n ander een wat oënskynlik op die teendeel dui.

Die logika van matigheid word onderstreep deur wat die Bybel oor heuning sê. Dit is ’n natuurlike stof, en dit is natuurlik om dit as stimulerende energievoedsel te eet (in teenstelling met die inaseming van rook in die longe) (1 Samuel 14:26, 27; Mattheüs 3:4). Jy kan egter siek word as jy te veel daarvan eet. Die Bybel waarsku: “As jy op heuning afkom, eet net tot jy genoeg het; as jy te veel eet, word jy naar.”—Spreuke 25:16, 27, NAV.

Sommige mense kan glad nie heuning eet nie. Net so moet party mense moontlik om gesondheidsredes alkohol, kafeïen, suiwelprodukte of ander voedselsoorte en dranke vermy. Ander vermy moontlik sulke dinge weens persoonlike voorkeur of omdat hulle niemand wil aanstoot gee as die plaaslike gemeenskap sensitief is daaroor nie. Dit herinner ons aan die apostel Paulus se opmerking: “As voedsel my broeder laat struikel, sal ek in der ewigheid geen vleis eet nie, om my broeder nie te laat struikel nie.”—1 Korinthiërs 8:13.

Elke individu moet gevolglik ooreenkomstig sy eie besluit optree sonder om aan ander te wil voorskryf. Paulus het geskryf: “Hy wat eet, moet hom wat nie eet, nie verag nie; en hy wat nie eet, moet hom wat eet, nie oordeel nie, want God het hom aangeneem. Wie is jy wat die huiskneg van ’n ander oordeel?”—Romeine 14:3, 4.