Die Gileadskool stuur sy 100ste klas uit
DIE Wagtoring-Bybelskool Gilead het in ons tyd ’n belangrike rol in die wêreldwye verkondiging van God se Koninkryk gespeel. Sedert die Gileadskool in 1943 sendelinge begin oplei het, het die gegradueerdes van die skool al in meer as 200 lande gedien. Op 2 Maart 1996 het die 100ste klas gegradueer.
Terwyl die studente by die skool was, het meer as twee meter sneeu in die omgewing van die Wagtoring-onderrigsentrum in Patterson, New York, geval. Dit was dus nie verbasend dat dit ook op hulle gradueringsdag gesneeu het nie. Die ouditorium was nietemin vol en gehore wat elektronies verbind was, het ook in Patterson, Wallkill en Brooklyn na die program geluister—altesaam 2 878 mense.
Theodore Jaracz, ’n lid van die Onderrigtingskomitee van die Bestuursliggaam, was die voorsitter. Nadat hy die gaste uit baie lande hartlik verwelkom het, het hy almal genooi om te staan en lied 52 te sing. Die ouditorium het van lof tot Jehovah weergalm terwyl hulle “Ons Vader se naam”, uit die boek Sing lofliedere voor Jehovah, gesing het. Daardie lied, asook die voorsitter se opmerkings oor die gebruik van opvoeding om Jehovah te loof, het ’n aanduiding gegee van wat die toon van die res van die program sou wees.
Skriftuurlike raad van ervare manne
Die eerste deel van die program het bestaan uit kort toesprake aan die graduerende klas deur knegte van Jehovah wat hom al baie jare lank dien. Richard Abrahamson, ’n lid van die hoofkantoorpersoneel wat sy voltydse diens in 1940 begin het, het die klas aangespoor: “Hou aan om reggehelp te word.” Hy het hulle daaraan herinner dat hulle al op verskillende tye in hulle lewe as Christene reggehelp is, onder andere tydens die vyf maande wat hulle by die Gileadskool was. Waarom moet hulle dus voortgaan om reggehelp te word?
Die spreker het verduidelik dat die uitdrukking wat die apostel Paulus in 2 Korintiërs 13:11 gebruik het “’n progressiewe proses impliseer, ’n volgehoue onderwerping aan die manier waarop Jehovah ons vorm en louter, ’n verfyning, sodat ’n mens in groter mate aan Jehovah se standaarde kan voldoen”. Die graduerende klas sal in hulle buitelandse toewysings voor nuwe toetse van hulle geloof te staan kom. Hulle sal ’n nuwe taal moet aanleer, by ’n ander kultuur en lewensomstandighede moet aanpas asook by ander soorte velddiensgebied. Hulle sal ook in hulle sendinghuise en in hulle nuwe gemeentes met verskillende persoonlikhede te doen kry. As hulle Bybelbeginsels in al hierdie situasies noukeurig toepas en bereid is om reggehelp te word, dan sal hulle ook, soos die apostel Paulus geskryf het, ‘aanhou om hulle te verheug’.
John Barr, een van die vyf lede van die Bestuursliggaam wat ’n deel op die program gehad het, het sy tema op 1 Korintiërs 4:9 gebaseer. Hy het die gehoor daaraan herinner dat Christene ’n skouspel vir engele en vir mense is. “As ’n Christen hiervan bewus is”, het hy gesê, “maak dit sy lewensweg van baie groter belang, veral wanneer hy besef dat hy deur wat hy sê en doen ’n besliste uitwerking kan hê op diegene wat na hom kyk, onsigbaar sowel as sigbaar. Ek meen dat dit vir julle, liewe broers en susters van die 100ste klas van Gilead, baie goed sal wees om dit te onthou terwyl julle na die verste uithoeke van die aarde gaan.”
Broer Barr het die 48 studente aangespoor om te onthou dat terwyl hulle skaapgeaardes help om die waarheid te leer “daar vreugde onder die engele van God [ontstaan] oor een sondaar wat berou het” (Lukas 15:10). Hy het na 1 Korintiërs 11:10 verwys en getoon dat ’n mens se gesindheid wat teokratiese reëlings betref nie net ons broers en susters raak wat vir ons sigbaar is nie, maar ook die engele wat nie vir ons sigbaar is nie. Hoe nuttig is dit tog om hierdie groter geheelbeeld in gedagte te hou!
’n Ander lid van die Bestuursliggaam, Gerrit Lösch, wat self ’n gegradueerde van die Gileadskool is, het tekste soos Psalm 125:1, 2; Sagaria 2:4, 5 en Psalm 71:21 bespreek om te toon dat Jehovah hom ‘om sy volk wend’. Hy beskerm hulle aan alle kante. Sal God slegs gedurende die groot verdrukking sulke beskerming bied? “Nee”, het die spreker geantwoord, “want Jehovah is reeds ’n ‘vurige muur’, ’n beskerming vir sy volk. In die naoorlogse jaar 1919 was die oorblyfsel van geestelike Israel gretig om die goeie nuus van die Koninkryk wêreldwyd tot ’n getuienis vir al die nasies te verkondig. Hulle was verteenwoordigers van die figuurlike Jerusalem in die hemel. Jehovah waarborg dat hy hierdie verteenwoordigers as ’n groep gedurende die tyd van die einde sal beskerm. Wie kan hulle dus werklik stuit? Niemand nie.” Hoe gerusstellend is dit tog vir hulle en vir almal wat noue omgang met hulle geniet terwyl hulle God se wil uitvoer!
Ulysses Glass, die senior lid van die skoolfakulteit, het die klas aangemoedig om ‘gevestig te raak in hulle plekkie in Jehovah se wêreldwye organisasie’. Hierdie plekkie is ’n situasie of ’n bedrywigheid wat spesiaal vir elkeen se vermoëns of karakter geskik is. “Julle, voornemende sendelinge, het julle plekkie in die wêreldwye organisasie van Jehovah se Getuies gevind”, het hy gesê. “Maar so kosbaar soos dit nou is, is dit net die begin van jou lewe as ’n sendeling.” Hulle sal hulle moet inspan om hulle vermoëns goed te gebruik en om welslae te behaal in die spesiale toewysings wat Jehovah en sy organisasie hulle gegee het.
Die laaste toespraak in hierdie deel van die program is deur Wallace Liverance gehou, ’n lid van die Gileadfakulteit wat 17 jaar in Bolivia gedien het. “Sal julle God op die proef stel?” het hy die groep studente gevra. Hoe moet hulle dit doen? Die nasie Israel het God op die verkeerde manier op die proef gestel (Deuteronomium 6:16, NW). “Dit is natuurlik verkeerd om God op die proef te stel deur te kla of te murmureer of miskien deur ’n gebrek aan geloof te toon in die manier waarop hy sake hanteer”, het die spreker gesê. “Weerstaan daardie neiging wanneer julle in julle nuwe toewysing aankom”, het hy hulle aangespoor. Wat is dan die regte manier om God op die proef te stel? “Dit is om te glo wat hy sê, presies te doen wat hy sê en dan die uitkoms aan hom oor te laat”, het broer Liverance verduidelik. Soos Maleagi 3:10 toon, nooi Jehovah sy volk: “Beproef my tog.” Hy het belowe dat hy hulle sou seën as hulle getrou hulle tiendes na die tempelskathuis bring. “Waarom beskou jy nie jou sendingtoewysing op soortgelyke wyse nie?” het die spreker gevra. “Jehovah wil hê dat jy suksesvol hiermee moet wees, stel hom dus op die proef. Bly in jou toewysing. Maak die aanpassings wat hy wil hê jy moet maak. Volhard. Kyk of hy jou nie sal seën nie.” Watter goeie raad is dit tog vir almal wat Jehovah dien!
Ná ’n lied het die program van toesprake na ’n reeks genotvolle onderhoude verander.
Praktiese ondervindinge uit die veld
Mark Noumair, ’n nuwe lid van die Gileadfakulteit, het die studente genooi om ondervindinge te vertel wat hulle in die veldbediening gehad het terwyl hulle by die skool was. Dit het die waarde daarvan beklemtoon om inisiatief in die bediening aan die dag te lê en het die gehoor praktiese idees gegee wat hulle kan gebruik.
Terwyl hulle by die skool was, het die studente in hierdie Gileadklas besonder baat gevind by die omgang wat hulle met Takkomiteelede uit 42 lande kon geniet, wat ook vir spesiale opleiding by die Onderrigsentrum in Patterson was. Baie van hulle het jare gelede aan Gilead gegradueer. Daar is tydens die program onderhoude gevoer met verteenwoordigers van die 3de, 5de, 51ste en 92ste klasse asook van die Gileaduitbreidingskool in Duitsland. Hoe nuttig was hulle opmerkings tog nie!
Hulle het vertel hoe sendelinge gevoel het namate hulle gesien het hoe die aantal lowers van Jehovah in hulle toewysings van ’n handjievol tot tienduisende toeneem. Hulle het vertel van die aandeel wat hulle daaraan gehad het om die goeie nuus na afgeleë wonings in die Andesgebergte en na dorpies by die bolope van die Amasonerivier te neem. Hulle het bespreek hoe hulle vir ongeletterde mense getuig het. Hulle het vertel hoe moeilik dit vir hulle was om nuwe tale aan te leer en hoe lank die gegradueerdes realisties kan verwag dit sal neem voordat hulle in ’n taal soos Chinees kan getuig of toesprake kan hou. Hulle het selfs aanbiedings in Spaans en Chinees gedemonstreer. Hulle het beklemtoon dat sendelinge die grootste welslae behaal wanneer hulle nie alleen die mense se taal leer nie maar ook hulle manier van dink. Hulle het van die dikwels haglike lewensomstandighede in arm lande vertel en gesê: “Sendelinge moet besef dat hierdie situasie dikwels die gevolg van uitbuiting is. ’n Sendeling behaal die grootste sukses as hy voel soos Jesus gevoel het—hy het medelye gehad vir die mense, wat soos skape sonder ’n herder was.”
Ná ’n lied is die program voortgesit met ’n toespraak deur A. D. Schroeder, ’n lid van die Bestuursliggaam. Hy het die voorreg gehad om een van die oorspronklike instrukteurs by die Gileadskool te wees toe dit in 1943 geopen het. As ’n gepaste slot van die program het hy die onderwerp “Loof Jehovah as Soewereine Heer” bespreek. Broer Schroeder se boeiende bespreking van Psalm 24 het almal in die gehoor laat besef wat ’n groot voorreg dit is om Jehovah as Soewereine Heer te loof.
Ná die diplomas uitgedeel is en ’n slotlied gesing is, het Karl Klein van die Bestuursliggaam die verrigtinge met ’n hartgrondige gebed afgesluit. Hoe prakties en geestelik verkwikkend was die program tog!
In die dae ná die graduering het die 48 lede van die 100ste klas na hulle sendingtoewysings in 17 lande begin vertrek. Maar dit was nie die begin van hulle bediening nie. Hulle het alreeds ’n goeie grondslag in die voltydse Christelike bediening gehad. Toe hulle vir Gilead ingeskryf het, was hulle gemiddeld 33 jaar oud en reeds meer as 12 jaar in die voltydse bediening. Party van hulle was voorheen lede van die Wagtoringgenootskap se wêreldwye Bethelgesin. Ander het as reisende opsieners gedien. ’n Hele paar van die studente het reeds aan die een of ander vorm van diens in die buiteland deelgeneem—in Afrika, Europa, Suid-Amerika, die eilande van die see en onder anderstalige groepe in hulle geboorteland. Maar nou sluit hulle by baie ander sendelinge aan wat verheug was om te kon sê: ‘Ons sal op enige plek in die wêreld dien waar ons nodig is.’ Hulle hartgrondige begeerte is om hulle lewe te gebruik om Jehovah te verheerlik.
[Venster op bladsy 27]
Klasstatistiek:
Aantal lande verteenwoordig: 8
Aantal lande waarheen gestuur: 17
Aantal studente: 48
Gemiddelde ouderdom: 33,75
Gemiddelde jare in waarheid: 17,31
Gemiddelde jare in voltydse bediening: 12,06
[Prent op bladsy 26]
100ste Gradueringsklas van die Wagtoring-Bybelskool Gilead
In die lys hieronder word rye van voor na agter genommer, en name word van links na regs in elke ry aangegee.
(1) Shirley, M.; Grundström, M.; Genardini, D.; Giaimo, J.; Shood, W.; Phair, P.; Buchanan, C.; Robinson, D. (2) Pine, C.; Kraus, B.; Racicot, T.; Hansen, A.; Beets, T.; Berg, J.; Garcia, N.; Fleming, K. (3) Whinery, L.; Whinery, L.; Harps, C.; Giaimo, C.; Berg, T.; Mann, C.; Berrios, V.; Pfeifer, C. (4) Randall, L.; Genardini, S.; Kraus, H.; Fleming, R.; D’Abadie, S.; Shirley, T.; Stevenson, G.; Buchanan, B. (5) Robinson, T.; Garcia, J.; Harps, P.; Racicot, D.; D’Abadie, F.; Phair, M.; Stevenson, G.; Shood, D. (6) Beets, L.; Pfeifer, A.; Berrios, M.; Pine, J.; Mann, L.; Randall, P.; Grundström, J.; Hansen, G.