’n Roofaanval in Wes-Afrika gedwarsboom

Soos vertel deur Eunice Ebuh

“Gewapende rowers het hulle aanval beplan vir die dag wanneer ons gewoonlik die Gemeentelike Boekstudie in ons huis hou. Ons maak ons hekke wawyd oop vir die broers en susters en belangstellendes. Die rowers het waarskynlik ons gewoontes en vergaderingtye geken. Ons weet vir ’n feit dat hulle ’n motor êrens gesteel het en op die dag en tyd van die boekstudie by ons hek gewag het.

“Toevallig was dit die week van die kringopsiener se besoek. Ons het toe nie by ons huis nie, maar by die Koninkryksaal vergader. Ná die vergadering was daar ’n ouermanvergadering. Gewoonlik sou ek en die kinders huis toe gegaan het, maar my man, wat ’n ouer man is, het gevra dat ons vir hom wag. Hy het gesê dat hy nie lank besig sou wees nie. Ons het dus gewag.

“Toe ontdek ons dat die motor nie wou vat nie. Die kringopsiener en my man kon dit nie regmaak nie. Die motorwerktuigkundige wat ons laat roep het, kon dit ook nie regmaak nie.

“Die kinders moes huis toe loop. Ná ’n rukkie het ek ook huis toe gegaan. Ek het omtrent tienuur daar aangekom. Nie ek of die kinders het met ’n motor ingekom nie, wat sou beteken het dat ons die hekke moes oopmaak.

“Toe ek in die slaapkamer inkom, het ek ’n oorverdowende geweerskoot gehoor. Ek het gewonder wat aan die gang is. Ek het die polisie probeer bel, maar die telefoon was dood. Ek het my ondertoe gehaas en die staaldeur gesluit en toe gehardloop om die middeldeur te sluit. Ek het die ligte afgesit. My kinders het paniekerig geword, en ek het vir hulle gesê om kalm te bly. Ons het saam gebid vir Jehovah se beskerming. Intussen was my man nog by die Koninkryksaal besig om die motor aan die gang te probeer kry.

“Ek het by die venster uitgekyk en ’n man buite die hek in die straat sien lê. Dit het gelyk of die rowers gevlug het, daarom het ek die beseerde man in my motor gehelp en met hom na die hospitaal gehaas. Dit was gevaarlik, maar ek moes iets doen. Maar ongelukkig het hy die volgende dag gesterf.

“Ondanks daardie tragedie kon dinge baie erger gewees het. Die kringopsiener se besoek het beteken dat ons nie die boekstudie in ons huis gehad het nie. Die feit dat die motor gebreek het, het beteken dat ons nie as ’n gesin huis toe gery het nie. My man, wat beslis deur die rowers aangeval sou gewees het, het eers laat by die huis gekom. Hierdie en ander faktore het daardie aand in ons guns getel.

“Jehovah is ons vesting en toevlug. Dit is soos die skrif sê: ‘As die HERE die stad nie bewaar nie, tevergeefs waak die wagter.’”—Psalm 127:1.