‘Sy het ons geleer om haar godsdiens te respekteer’
EEN van Jehovah se Getuies in die provinsie Rovigo, Italië, het uitgevind dat sy ’n gewas het en dat haar toestand ernstig is. Nadat sy etlike kere in die hospitaal was, waartydens sy gevra het om sonder bloed behandel te word, is sy by die huis versorg deur verpleegsters van die plaaslike kankerverpleegdiens.
Hierdie 36-jarige pasiënt se sterk geloof en bereidwilligheid om haar samewerking te gee, het ’n diep indruk gemaak op die mediese personeel wat haar versorg het. Kort voordat die pasiënt aan kanker gesterf het, het een van die verpleërs wat haar versorg het, in ’n verpleegkundige tydskrif geskryf oor sy ondervinding met die pasiënt wat hy Angela genoem het.
“Angela is opgeruimd en het die wil om te lewe. Sy is bewus van haar toestand en haar ernstige siekte, en net soos enigeen van ons sou gedoen het, soek sy na ’n oplossing of ’n geneesmiddel. . . . Ons, die verpleegpersoneel, het geleidelik deel van haar lewe geword. Sy het nie ons hulp teëgestaan nie. Inteendeel, Angela se samewerking het alles maklik gemaak. Dit was ’n plesier om haar te besoek, aangesien ons geweet het dat dit tye sou wees van ware medemenslike samesyn wat wedersydse voordeel sou inhou. . . . Ons het onmiddellik besef dat haar godsdiens ’n probleem sou skep wat haar behandeling betref.” Dit was sy mening omdat hy gevoel het dat Angela bloedoortappings moes kry, wat sy geweier het.—Handelinge 15:28, 29.
“Ons het as professionele gesondheidswerkers vir Angela gesê dat ons nie met haar besluit saamstem nie, maar sy het ons gehelp om te verstaan wat lewe vir haar beteken. Ons het ook begryp hoe belangrik haar godsdiens vir haar en haar gesin is. Angela het nog glad nie moed opgegee nie. Sy het nog nie die stryd teen die siekte gewonne gegee nie. Sy is sterk. Sy wil lewe, veg en aan die lewe bly. Sy het haar vasbeslotenheid, haar oortuiging, bekend gemaak. Sy het ’n vasbeslotenheid wat ons dikwels nie het nie, ’n geloof wat in ons geval nie so sterk is nie. . . . Angela het ons geleer hoe belangrik dit is om haar godsdiens te respekteer, al beteken dit dat ons in stryd met ons beroepsetiek moet optree. . . . Ons glo dat Angela ons iets baie belangriks geleer het, want ons kry te doen met alle soorte mense, alle soorte omstandighede en alle soorte godsdienste, en ons kan by almal wat ons ontmoet, iets leer en aan hulle iets bied.”
Hierdie tydskrifartikel het toe die aandag gevestig op die Kode van Beroepsetiek vir Italiaanse Verpleegsters, wat in 1999 goedgekeur is en sê: “Die verpleegster tree op met inagneming van die individu se godsdienstige, etiese en kulturele waardes, sowel as van sy ras en geslag.” Soms sal dit vir dokters en verpleegsters moeilik wees om ’n pasiënt se godsdiensoortuigings te respekteer, en daarom waardeer ons dié wat bereid is om dit te doen.
Die besluite wat Jehovah se Getuies aangaande hulle gesondheid en mediese sorg neem, is weldeurdag. Hulle neem wat die Skrif sê ernstig op, en soos duidelik uit Angela se geval blyk, is hulle nie fanaties nie (Filippense 4:5). Regoor die wêreld is daar ’n toenemende aantal professionele gesondheidswerkers wat gewillig is om die gewete van hulle Getuiepasiënte te respekteer.