Verkondig die goeie nuus met sterk oortuiging

¹ Vroeg in die eerste eeu het Jesus Christus sy volgelinge die opdrag gegee om die goeie nuus van die Koninkryk te verkondig en ‘dissipels van mense van al die nasies te maak’ (Matt. 24:14; 28:19, 20). Jehovah se Getuies het sy opdrag ernstig opgeneem, met die gevolg dat ons Christenbroederskap teen die einde van die 20ste eeu gegroei het tot meer as 5 900 000 dissipels in 234 lande. Wat ’n wonderlike lofuitroep tot ons hemelse Vader!

² Ons het nou die 21ste eeu binnegegaan. Ons Teenstander probeer op listige wyse verhoed dat ons ons vernaamste werk doen, naamlik om die Koninkryk te verkondig en dissipels te maak. Hy gebruik die druk van hierdie stelsel van dinge om ons aandag te probeer aftrek, ons tyd in beslag te neem en ons energie te verkwis met ’n menigte onbelangrike sorge en belange. Ons laat nie toe dat hierdie stelsel vir ons besluit wat belangrik in die lewe is nie, maar gebruik eerder God se Woord om aan onsself te bewys wat van die grootste belang is—om Jehovah se wil te doen (Rom. 12:2). Dit beteken dat ons die skriftuurlike vermaning om ‘die woord in gunstige en moeilike tye te verkondig en ons bediening ten volle uit te voer’ moet gehoorsaam.—2 Tim. 4:2, 5.

³ Ontwikkel ’n vaste oortuiging: Christene moet “in volkomenheid en met vaste oortuiging in die hele wil van God . . . staan” (Kol. 4:12). Die woord “oortuiging” word gedefinieer as “’n vaste sekerheid of geloof; ’n toestand waarin jy oortuig is”. As Christene moet ons oortuig wees dat God se profetiese woord waar is en dat ons nou diep in die tyd van die einde is. Ons geloof moet so sterk wees soos dié van die apostel Paulus wat gesê het dat die goeie nuus “God se krag tot redding [is] vir elkeen wat geloof het”.—Rom. 1:16.

⁴ Die Duiwel gebruik goddelose mense en bedrieërs, wat self mislei is, om ander te beïnvloed en te mislei (2 Tim. 3:13). Omdat ons vooraf hierteen gewaarsku is, doen ons stappe om ons oortuiging te versterk dat ons die waarheid het. Ons laat nie toe dat die sorge van die lewe ons ywer laat afkoel nie; ons hou eerder aan om Koninkryksbelange eerste te stel (Matt. 6:33, 34). Ons wil ook nie die dringendheid van die tye uit die oog verloor omdat ons dalk voel dat die einde van hierdie stelsel ver weg is nie. Dit kom al hoe nader (1 Pet. 4:7). Al meen ons dalk dat die verkondiging van die goeie nuus in sommige lande nie veel bereik nie, ten spyte van die getuienis wat reeds daar gegee is, moet die waarskuwingswerk voortgaan.—Eseg. 33:7-9.

⁵ Die sleutelvrae op hierdie laat stadium is: ‘Neem ek Jesus se opdrag om dissipels te maak ernstig op? Wanneer ek die goeie nuus verkondig, openbaar ek ’n sterk oortuiging dat die Koninkryk ’n werklikheid is? Is ek vasbeslote om so ’n groot deelname as moontlik aan hierdie lewensreddende bediening te hê?’ Omdat ons besef hoe ver ons in die tyd van die einde is, moet ons op onsself en op ons predikings- en onderrigtingsopdrag let. Sodoende sal ons onsself red sowel as dié wat na ons luister (1 Tim. 4:16). Hoe kan ons almal ons oortuiging as bedienaars versterk?

⁶ Volg die Tessalonisense na: Die apostel Paulus het die harde werk van die broers in Tessalonika onthou en vir hulle gesê: “Die goeie nuus wat ons verkondig[, het] nie met woorde alleen tot julle gekom . . . nie, maar ook met krag en met heilige gees en sterk oortuiging, net soos julle weet watter soort mense ons om julle onthalwe vir julle geword het; en julle het navolgers van ons en van die Here geword, aangesien julle die woord onder groot verdrukking met vreugde van die heilige gees aangeneem het” (1 Tess. 1:5, 6). Ja, Paulus het die gemeente van die Tessalonisense geprys omdat hulle ondanks groot verdrukking die predikingswerk met ywer en sterk oortuiging gedoen het. Wat het hulle in staat gestel om dit te doen? Dit was tot ’n groot mate die ywer en oortuiging wat hulle in die apostel Paulus en sy medewerkers gesien het wat so ’n positiewe uitwerking op hulle gehad het. Hoe so?

⁷ Die lewe van Paulus en sy reisgenote het daarvan getuig dat hulle God se gees gehad het en dat hulle heelhartig geglo het in wat hulle verkondig het. Voordat Paulus en Silas na Tessalonika gegaan het, is hulle in Filippi smadelik behandel. Hulle is sonder ’n verhoor geslaan, in die tronk gegooi en in die blok vasgemaak. Hierdie beproewing het egter nie hulle ywer vir die goeie nuus laat afkoel nie. Goddelike ingryping het hulle vrylating tot gevolg gehad, het tot die bekering van die tronkbewaarder en sy huisgenote gelei en het dit vir hierdie broers moontlik gemaak om hulle bediening voort te sit.—Hand. 16:19-34.

⁸ In die krag van God se gees het Paulus na Tessalonika toe gegaan. Daar het hy hard gewerk om in sy eie behoeftes te voorsien en hom ook ingespan om die waarheid aan die Tessalonisense te verkondig. Hy het nie geaarsel om die goeie nuus by elke geleentheid bekend te maak nie (1 Tess. 2:9). Die sterk oortuiging waarmee Paulus gepreek het, het so ’n kragtige uitwerking op die plaaslike mense gehad dat party van hulle hulle vorige afgodiese aanbidding verlaat het en knegte van die ware God, Jehovah, geword het.—1 Tess. 1:8-10.

⁹ Vervolging het nie die nuwe gelowiges verhinder om op die goeie nuus te reageer nie. Die Tessalonisense se nuutgevonde geloof en hulle oortuiging dat hulle ewige seëninge sou ontvang, het hulle beweeg om die waarheid wat hulle so geesdriftig aangeneem het te verkondig. Daardie gemeente het so bedrywig geword dat die nuus van hulle geloof en ywer na ander dele van Masedonië en selfs na Agaje versprei het. Toe Paulus gevolglik sy eerste brief aan die Tessalonisense geskryf het, was hulle goeie werke reeds oral bekend (1 Tess. 1:7). Wat ’n uitstekende voorbeeld!

¹⁰ Gemotiveer deur liefde vir God en mense: Hoe kan ons, soos die Tessalonisense, ’n sterk persoonlike oortuiging handhaaf wanneer ons die goeie nuus vandag verkondig? Paulus het van hulle geskryf: “Ons dink onophoudelik aan julle getroue werk en julle kragtige inspanning weens liefde” (1 Tess. 1:3, voetnoot in naslaanuitgawe). Dit is duidelik dat hulle ’n diep, hartgrondige liefde gehad het vir Jehovah God en die mense vir wie hulle getuig het. Dit is dieselfde liefde wat Paulus en sy metgeselle gemotiveer het om die Tessalonisense “nie net die goeie nuus van God [mee te deel] nie, maar ook [hulle] eie siele”.—1 Tess. 2:8.

¹¹ Ons innige liefde vir Jehovah en vir ons medemens beweeg ons eweneens om ’n volle deelname te hê aan die predikingswerk wat God ons gegee het om te doen. Met sulke liefde besef ons dat dit ons persoonlike, godgegewe verantwoordelikheid is om die goeie nuus te verkondig. As ons op positiewe wyse en met waardering oor alles peins wat Jehovah vir ons gedoen het om ons na “die werklike lewe” te rig, word ons gemotiveer om aan ander dieselfde wonderlike waarhede te vertel wat ons met ons hele hart glo.—1 Tim. 6:19.

¹² Terwyl ons in die predikingswerk besig bly, moet ons liefde vir Jehovah en vir mense voortdurend groei. Indien wel, sal dit ons aanspoor om ons deelname aan die deur-tot-deur-bediening te vergroot en gebruik te maak van alle ander fasette van die bediening wat tot ons beskikking is. Ons sal geleenthede benut om informeel vir familie, bure en kennisse te getuig. Hoewel die meeste mense moontlik die goeie nuus verwerp wat ons hulle aanbied, en party die verkondiging van die Koninkryk probeer verhinder, ervaar ons ’n innerlike vreugde. Waarom? Want ons weet dat ons ons bes doen om van die Koninkryk te getuig en mense te help om redding te verkry. En Jehovah sal ons pogings seën om regskapenes te vind. Selfs wanneer die druk van die lewe swaar word en Satan ons van ons vreugde probeer beroof, is ons in staat om ons sterk oortuiging en die ywer waarmee ons vir ander getuig te behou. Wanneer ons almal ons deel doen, het dit sterk, ywerige gemeentes soos die een in Tessalonika tot gevolg.

¹³ Moet nooit voor beproewinge swig nie: Oortuiging is ook nodig wanneer ons verskillende beproewinge teëkom (1 Pet. 1:6, 7). Jesus het dit vir sy dissipels duidelik gemaak dat hulle “vir al die nasies voorwerpe van haat [sal] wees” as hulle hom sou volg (Matt. 24:9). Paulus en Silas het dit ervaar toe hulle in Filippi was. Die verslag in Handelinge hoofstuk 16 sê dat Paulus en Silas in die binneste gevangenis gegooi en in die blok vasgemaak is. Die hoofdeel van die gevangenis was gewoonlik ’n soort binnehof of portaal waaromheen daar selle gebou is wat die voordeel van lig en lug gehad het. Die binneste gevangenis het egter geen voorsiening vir lig gehad nie, en die ventilasie was beperk. Paulus en Silas moes die donkerte, hitte en stank van hierdie aaklige plek van opsluiting verduur. Kan jy jou die pyn voorstel wat hulle moes verduur het terwyl hulle ure lank in die blok vasgemaak was, hulle rûe rou en bloeiend as gevolg van die geseling?

¹⁴ Ondanks hierdie beproewinge het Paulus en Silas getrou gebly. Hulle het ’n hartgrondige oortuiging geopenbaar wat hulle versterk het om Jehovah te dien ongeag die toets. Hulle oortuiging word in vers 25 van hoofstuk 16 beklemtoon waar dit sê dat Paulus en Silas besig was “om te bid en God met sang te loof”. Trouens, al was hulle in die binneste gevangenis, was hulle so seker dat hulle God se goedkeuring geniet het dat hierdie manne hard genoeg gesing het sodat die ander gevangenes hulle kon hoor! Ons moet vandag ’n soortgelyke oortuiging hê wanneer ons voor toetse van ons geloof te staan kom.

¹⁵ Die Duiwel bring tallose beproewinge oor ons. Vir sommige is dit vervolging deur familielede. Baie van ons broers kom voor wetlike uitdagings te staan. Hulle kan teenstand van afvalliges ondervind. Daar is finansiële laste en die sorge oor hoe om ’n bestaan te maak. Jongmense kom op skool voor portuurdwang te staan. Hoe kan ons hierdie beproewinge met welslae die hoof bied? Wat is nodig om oortuiging aan die dag te lê?

¹⁶ In die eerste plek moet ons ’n hegte persoonlike verhouding met Jehovah handhaaf. Toe Paulus en Silas in die binneste gevangenis was, het hulle nie daardie tyd gebruik om oor hulle lot in die lewe te kla of vir hulleself jammer te voel nie. Hulle het hulle onmiddellik in gebed tot God gewend en hom met sang geloof. Waarom? Omdat hulle ’n hegte persoonlike verhouding met hulle hemelse Vader gehad het. Hulle het besef dat hulle ter wille van regverdigheid ly en dat hulle redding in Jehovah se hande is.—Ps. 3:8, NW.

¹⁷ Wanneer ons vandag beproewinge ondervind, moet ons ons ook tot Jehovah wend. Paulus spoor ons as Christene aan om ‘ons versoeke by God bekend te laat word; en die vrede van God wat alle denke te bowe gaan, sal ons harte en ons verstandelike vermoëns bewaak’ (Fil. 4:6, 7). Hoe bemoedigend is dit tog om te weet dat Jehovah nie sal toelaat dat ons alleen deur beproewinge gaan nie! (Jes. 41:10). Hy is altyd met ons, solank ons hom met ware oortuiging dien.—Ps. 46:7, NW.

¹⁸ Nog ’n noodsaaklike hulpmiddel om oortuiging aan die dag te lê, is om besig te bly in Jehovah se diens (1 Kor. 15:58). Paulus en Silas is in die gevangenis gegooi omdat hulle besig was om die goeie nuus te verkondig. Het hulle weens hulle beproewinge met hulle predikingswerk opgehou? Nee, hulle het hulle predikingswerk voortgesit selfs terwyl hulle in die tronk was. En nadat hulle vrygelaat is, het hulle na Tessalonika gereis en na die sinagoge van die Jode gegaan om “uit die Skrif met hulle [te redeneer]” (Hand. 17:1-3). Wanneer ons ’n vaste sekerheid of geloof in Jehovah het en oortuig is dat ons die waarheid het, “sal [niks] ons kan skei van God se liefde wat in Christus Jesus, ons Here, is nie”.—Rom. 8:35-39.

¹⁹ Hedendaagse voorbeelde van sterk oortuiging: Daar is talle uitstekende voorbeelde van mense in ons dag wat, soos Paulus en Silas, sterk oortuiging geopenbaar het. ’n Suster wat die Auschwitz-konsentrasiekamp oorleef het, vertel van die onwankelbare geloof en oortuiging wat die broers en susters daar geopenbaar het. Sy vertel: “Eenkeer, tydens ’n ondervraging, het ’n offisier met gebalde vuiste na my toe gekom. ‘Wat gaan ons met julle doen?’ het hy uitgeroep. ‘As ons julle in hegtenis neem, gee julle nie om nie. As ons julle tronk toe stuur, skeel dit julle nie in die minste nie. As ons julle na die konsentrasiekamp toe stuur, ontstel dit julle nie. Wanneer ons julle ter dood veroordeel, staan julle daar asof niks gaan gebeur nie. Wat gaan ons met julle doen?’” Hoe geloofversterkend is dit tog om die geloof te sien wat ons broers onder sulke moeilike omstandighede gehad het! Hulle het hulle voortdurend tot Jehovah gewend vir hulp om te volhard.

²⁰ Ons onthou ongetwyfeld die oortuiging van baie van ons broers wat te kampe het met die etniese haat wat in onlangse jare kop uitgesteek het. Ondanks die gevaarlike omstandighede is verantwoordelike broers vasbeslote om toe te sien dat hulle broers en susters geestelik gevoed word. Hulle almal bly getrou met die sterk oortuiging dat ‘elke wapen wat teen hulle gesmee word, niks sal uitrig nie’.—Jes. 54:17.

²¹ Baie van ons broers en susters met ongelowige huweliksmaats lê ook sterk geloof en volharding aan die dag. ’n Broer in Guadeloupe het hewige teenstand van sy ongelowige vrou ondervind. Om hom te ontmoedig en te verhinder dat hy Christelike vergaderinge bywoon, het sy geweier om sy maaltye voor te berei en ook om sy klere te was, te stryk en heel te maak. Sy het dae aaneen nie ’n woord met hom gepraat nie. Maar deur hartgrondige oortuiging aan die dag te lê in sy diens aan Jehovah en deur hom in gebed tot Jehovah te wend vir hulp, kon hierdie broer dit alles verduur. Hoe lank? Ongeveer 20 jaar lank—waarna sy vrou se hartstoestand geleidelik verander het. Uiteindelik het hy die grootste vreugde ervaar toe sy die hoop van God se Koninkryk aangeneem het.

²² Laastens moet ons nie die sterk oortuiging van ons jong broers en susters vergeet wat elke dag skool toe gaan en met portuurdwang en ander uitdagings te kampe het nie. Wat betref die druk om by die skool aanvaar te word, het ’n jong Getuiemeisie gesê: “Wanneer jy by die skool is, moedig almal jou altyd aan om ’n bietjie opstandig te wees. Die kinders het meer respek vir jou as jy iets doen wat bietjie gewaag is.” Voor watter druk kom ons jongmense tog nie te staan nie! Hulle moet in hulle verstand en hart vasbeslote wees om versoeking te weerstaan.

²³ Baie van ons jongmense handhaaf ondanks beproewinge hulle onkreukbaarheid met welslae. Een voorbeeld is dié van ’n jong suster wat in Frankryk woon. Eendag ná middagpouse het ’n paar seuns haar probeer dwing om hulle te soen, maar sy het gebid en hulle ferm weerstaan sodat die seuns haar uitgelos het. Later het een van hulle teruggekom en vir haar gesê dat hy haar moed bewonder. Sy kon vir hom ’n goeie getuienis oor die Koninkryk gee en die hoë standaarde verduidelik wat Jehovah vir almal stel wat die seëninge daarvan wil geniet. Gedurende die skooljaar het sy ook haar opvattings aan die hele klas verduidelik.

²⁴ Wat ’n kosbare voorreg het ons tog om onder diegene getel te word wat Jehovah gebruik om met vaste oortuiging oor sy wil te praat! (Kol. 4:12). Daarbenewens het ons die wonderlike geleentheid om ons onkreukbaarheid te bewys wanneer ons deur ons leeuagtige Teenstander, Satan die Duiwel, aangeval word (1 Pet. 5:8, 9). Moet nooit vergeet dat Jehovah die Koninkryksboodskap gebruik om redding te bring vir ons wat dit verkondig en vir diegene wat daarna luister nie. Mag die besluite wat ons neem en ons daaglikse lewenswyse daarvan getuig dat ons die Koninkryk eerste stel. Laat ons voortgaan om die goeie nuus met sterk oortuiging te verkondig!