Իմաստութեամբ կանխաւ ծրագրէ

Յիսուսին պատմած անառակ որդիին առակը պէտք էր հասկցուցած ըլլար իրեն մտիկ ընող մաքսաւորներուն, դպիրներուն եւ փարիսեցիներուն, որ Աստուած պատրաստ է զղջացող մեղաւորներուն ներելու (Ղուկաս 15։1-7, 11)։ Հիմա Յիսուս իր աշակերտներուն կ’ուղղէ իր խօսքը՝ պատմելով ուրիշ առակ մը։ Այս անգամ կը խօսի հարուստ մարդու մը մասին, որ կը տեղեկանայ թէ իր տնտեսը պարկեշտութեամբ չէ աշխատած։

Յիսուս կ’ըսէ որ տնտեսին մասին գանգատ կու գայ որ իր տիրոջ ունեցածը կը փճացնէ, եւ տէրն ալ կ’որոշէ անոր տնտեսութիւնը ձեռքէն առնել։ Տնտեսը հարց կու տայ. «Ի՞նչ ընեմ, որովհետեւ իմ տէրս տնտեսութիւնը ինձմէ կ’առնէ. հողագործութիւն չեմ կրնար ընել, մուրալու կ’ամչնամ»։ Դիմագրաւելիք բաներուն պատրաստուելու համար, ան կ’եզրակացնէ. «Գիտեմ ի՛նչ պիտի ընեմ, որպէս զի երբ իմ տնտեսութենէս հանուիմ, զիս իրենց տունը ընդունին»։ Ան անմիջապէս կը կանչէ իր տիրոջ պարտականները եւ ամէն մէկուն կը հարցնէ. «Դուն իմ տիրոջս ո՞րչափ պարտք ունիս» (Ղուկաս 16։3-5)։

Առաջինը կը պատասխանէ. «Հարիւր մար ձէթ»։ Այսինքն՝ 2200 լիդր ձէթ։ Կրնայ ըլլալ որ այս պարտականը ձիթենիի մեծ պարտէզ ունի կամ ալ ձէթի վաճառականութեամբ կը զբաղի։ Տնտեսը անոր կ’ըսէ. «Գիրդ առ ու շուտով նստէ յիսուն [1100 լիդր] գրէ» (Ղուկաս 16։6)։

Ետքը տնտեսը ուրիշ պարտականի մը կը հարցնէ. «Դո՞ւն որչափ պարտք ունիս»։ Ան կը պատասխանէ. «Հարիւր քոռ ցորեն»։ Այսինքն՝ մօտ 22,000 լիդր։ Տնտեսը անոր կ’ըսէ. «Գիրդ առ եւ ութսուն գրէ»։ Այսպիսով ան պարտքը 20 առ հարիւր կը նուազեցնէ (Ղուկաս 16։7)։

Տնտեսը դեռ պատասխանատու է իր տիրոջ ֆինանսական գործերուն, ուրեմն, կարելի է ըսել, որ ան իրաւասութիւն ունի իր տիրոջ պարտականներուն պարտքերը պակսեցնելու։ Այսպիսով ան կ’ունենայ բարեկամներ, որոնք կրնան իրեն օգնել, երբ իր գործը կորսնցնէ։

Տէրը կը գիտնայ պատահածին մասին։ Եւ հակառակ անոր որ տնտեսին առած քայլերը իրեն կը վնասեն, ան շատ կը տպաւորուի տնտեսին ըրածով եւ զինք կը գովէ, քանի որ «անիրաւ» ըլլալով հանդերձ ‘խելացի’ գտնուեցաւ։ Յիսուս կ’աւելցնէ. «Այս աշխարհին որդիները իրենց ցեղին մէջ՝ լուսոյ որդիներէն աւելի խելացի են» (Ղուկաս 16։8)։

Յիսուս տնտեսին ըրածը չ’արդարացներ, ոչ ալ իր խօսքերով մարդիկը կը քաջալերէ, որ խորամանկ գործեր տեսնեն։ Լաւ իր կէտը ի՞նչ է։ Ան իր աշակերտներուն կ’ըսէ. «Անիրաւ մամոնայէն ձեզի բարեկամներ ըրէք, որպէս զի երբ անիկա պակսի ձեզ յաւիտենական բնակարաններու մէջ ընդունին» (Ղուկաս 16։9)։ Յիսուս այս առակով կը սորվեցնէ, որ պէտք է հեռատես ըլլան եւ իմաստութեամբ շարժին։ Աստուծոյ ծառաները՝ «լուսոյ որդիներ»ը՝ պէտք է իրենց նիւթական միջոցները իմաստութեամբ գործածեն, յաւիտենական ապագան ի մտի ունենալով։

Միայն Եհովա Աստուած եւ իր Որդին կրնան մէկը ընդունիլ երկնքի Թագաւորութեան մէջ կամ այդ Թագաւորութեան ներքեւ ապրելու՝ երկրային Դրախտին մէջ։ Անոր համար, պէտք է ամէն ջանք թափենք որ իրենց բարեկամները դառնանք՝ մեր նիւթական միջոցները գործածելով Թագաւորութեան գործին աջակցելու համար։ Այսպիսով, մեր յաւիտենական ապագան ապահոված կ’ըլլանք, երբ ոսկին, արծաթը եւ ուրիշ թանկարժէք բաներ պակսին կամ փճանան։

Յիսուս նաեւ կ’ըսէ որ անոնք՝ որոնք իրենց հարստութիւնը կամ նիւթական միջոցները հաւատարմօրէն կը գործածեն, կարող պիտի ըլլան հաւատարմօրէն հոգ տանիլ աւելի կարեւոր բաներու։ Ան կ’աւելցնէ. «Ուստի եթէ անիրաւ մամոնային մէջ հաւատարիմ չըլլաք, ճշմարիտ հարստութիւնը [օրինակի համար Թագաւորութեան շահերը] ո՞վ պիտի հաւատայ ձեզի» (Ղուկաս 16։11)։

Յիսուս իր աշակերտներուն ցոյց կու տայ, որ շատ ջանք պէտք է թափեն որ «յաւիտենական բնակարաններու մէջ» ընդունուին։ Մէկը չի կրնար թէ՛ Աստուծոյ ճշմարիտ ծառան ըլլալ եւ թէ անիրաւ մամոնային ծառան ըլլալ։ Յիսուս կ’եզրափակէ. «Ծառայ մը չի կրնար երկու տէրերու ծառայութիւն ընել, վասն զի կա՛մ մէկը պիտի ատէ եւ միւսը սիրէ, կա՛մ մէկուն պիտի յարի եւ միւսը արհամարհէ։ Չէք կրնար ծառայել Աստուծոյ ու մամոնային» (Ղուկաս 16։9, 13)։